પ્રેમાનદ. ૩. જાચક્રને કાંઇ મન રે, પુરેાહિત આપશે ધન રે, વડું માંડચુ તેણે વખાણુ રે, તવ વાગ્યાં કારી ખાણુ સેવકને કીધી સાન ૨, આપે પાટુ મુષ્ટિ દાન રે; ગાંધર્વનાં મૃદંગ ફાડ્યા રે, આંતરડાં તાંણીને ત્રામાં રે. ભાંગી ભેર તે તરી ૨, તાલ કાંસી નાખ્યા વેરી રે; ભાટને દીધી શિક્ષા રે, ભટ્ટોને મગાવી ભિક્ષા રે. વૈદ પુસ્તક તરભાણી રે, તેના ળિયાં લીધાં તાણી રે; ઋષિ વેદિયા બહુ મોટા રે, તેના માથામાં માર્યા સાટા રે. ભાટ થ્રાહ્મણુ નાઠા જાય રે, અખડાઇ પડે ને બેઠા થાય રે; ઋષિ કહે દુષ્ટ થયે। તુષ્ટમાન રે, વધામણીમાં બુધાનાં દાન રે. કેટલા સાહી બંધન કીધા રે, આગળ દોરીને લીધા રે; પછે કુલિંદ સૂકયા છેડી રે, પાપી માલ્યા કરનેડી રે. સુણે કુલિદ રાજાય ?, એ તેા મારે છે અન્યાય રે; પાછા ફરી ઘેર જા રે, તમે વળી રાજા થા રે. જે ચદ્રહાસ તમારા રે, તે તે। પૂજ્ય થયા છે અમારા રે; મેં તમને દુ ખ દીધુ ?, તમારું નમ્ર લૂટીને લીધું રે. તે સહી ક્રમ રહેશે રે, પણ પુત્રને કંઇ ના કહેશે રે; ને જાણો મુજને પાપીરે, રાય મસ્તક નાખો કાપી રે. મુને આપો પ્રાણુનું દાન રે, ક્ષમા કરી રહેજો રાજાન રે; જે કુંવર છે તમારા કાલારે, તે મદનપેં અા વહાલા રે. હવિષયાને સાથે લાવીશ રે, અને કાલે મેાલાવીને આવીશ રે; સાંભળી ઉપન્યા આનદ રે, ઍલ્યેા રાજા કુલિદ રે. બે પુત્રી તમે આપી રે, તા એવા અમે નથી પાપી રે; દુઃખ સધળું સમાવી રહેશું રે, પણ પુત્રને કંઇ નહીં કહેશું રે. પછે નર નારી પાછાં વળિયા રે, પુત્રના દુઃખથી ટળવળિયાં રે. વળણ. દુ.ખ ટળ્યું કુંવર કુશલા, કુલિંદ તે સુખિયા થયે; પછે પાપીએ શું કીધુ, જે પેાતાને મંદિર ગયા. કડવું ૨૧ મું-રાગ કહાલેરો. નારદજી એમ વાણી વદે, સુણુ અતલિમલ અર્જુન; પાપો પુરાહિત પુરમાં આવ્યા, રીસે ભર્યો ધૈાચન. ૧ ૧૮ ૧૯ ૨૦ ૨૧ ૨ ૨૩ ૨૪ ૨૫ ૨૬ ૨૮ ૨૯ ૩૧
