૩૫૦ શામળાટ ચપક ચિત્તમાં ચિન્તવે, સર્વ સુી તરત શેઠ તેડાવિયે, અધિપતિએ મહાજન આવ્યા મલપતા, જ્યાં બેઠા છે રાય; ભૂપે માન દિધુ ધણું, આવી નમિયા પાય. રાય કહે સુણ શેઠજી, માગું છુ હુ માન; નેણુકમલ તુજ દીકરી, આપે। અમને દાન. વળતા મહાજન માલિયા, સાનળ ૐ ભૂપાળ; કન્યા અમે થમ દિયે, બેસે શિરપર ગાળ. તમેા ક્ષત્રિ અમે વાર્તાયા, તમેા રાય અમારાંક, વરકન્યા પરણે નહી, વૈશ્યા કાઢ વાંક. વૃત્તાંત; એકાંત. ચાપાઇ. નરપતિ કહે નહિ મારેા વાક, એ કન્યાએ વાળ્યે આક, મુજ કુવરને તેડી ગઇ, ક્રિયા કાલ અમારી થઈ. તેને જઈ પૂછે નિરધાર, જે ધટે તે કા વિચાર; શેઠ સુણુિ આવ્યા ધરમાંષ, પુત્રીને જઇ પૂછ્યું ત્યાંય. સત્ય વચન તુ કહેજે આજ, જેમ કહે તે કરીએ કાજ; પુત્રિ કહે વર એજ પ્રમાણુ, નહિ તેા મારા છાંડું માણુ. શેઠે વાત ધારી તે ધ્યાન, દેઉં કુંવરને ' કન્યાદાન; નવ આપુ તે પુત્રી મરે, વળી રાજા મન વેરજ ધરે; કહા છે. તે રાજા લીજિએ, કન્યાદાન અમે દીજિએ. દ્વારા. મારી પુત્રી જુગતું જોડું લાડકી, તમ સુત બાવન વીર; પરણશે, જ્યમ સાકર ને ખીર થાપાઇ. રાજા કહે ન લગાડે વાર, શાને વાર કરા એવડી, જા મંદિર આવ્યા વહેવારિયા, ૧૨૨ ૧૨૭ ૧૨૪ ૧૨૫ ૧૨૬ ૧૨૭ ૧૨૮ ૧૨૯ ૧૩૦ ૧૩૧ સામગ્રી કરો તૈયાર; પરણાવી દો આ ઘડી. સમાચાર જઈ ને કહ્યો, કુંવરી તો ઇચ્છાવર વરે, ના કહિયે તા નિશ્ચે મરે; શેઠાણિએ તે સૂણિ લઘુ, જઇ કુંવરીની આગળ કહ્યું. ૧૩૩ ૧૩૨
