૪૦૦ શામળસક. ફાઇક કાળ ભાજ, જન્મ્યા વિક્રમને વશે; દેવ ૫ દાતાર, અધિક પરતાપી અંશે; રામ સરીખું રાજ, કાજ કરતા એ રીતે; ધર્મ તણી ચર્ચાય, પ્રજા પાળે બહુ પ્રીતે; ક્રાઇક ભાગ્ય અનુસારથી, ભુપત સુખ મન ભાવિયું; સિહાસન સ્વર્ગલાનુ, નૃપતિ હાથે આવિયું. એક વિપ્રસાનાર, મિત્ર એ ખાળે વેશે; ગથ કમાવા કૃમિ, ગયાતા કા પરદેશ; સાની સાથ રતન, વતન માકલિયાં બ્રહ્મ; નામુકર ગયેા સેાનાર, કચું મન ફૂડ કમેં; દેવ આવ્યે તે દેશમાં, સિદ્ધ કરવા દરબારે ગયા; ગુણવંતા તે મે ગયા. ન્યાય ચુકાવા નરપત ને, જુડ઼ી દીધી સાખ, કહ્યુ કરીને કાપ, (પછી) કીધા ન્યાય ગેાવાળ, રાયજી મનમાં ખીધા; રાય વિપ્રનું ર્ક્યો; જૂગતે દીસે Èl; કહ્યું ભૂમી ખાદી ભેાજ નૃપે, પ્રધાને સાની દીધા દંડ, રતન બ્રાહ્મણને દીધાં; પાતરે, ભાજે જીગત જાણિયું; શુભ સિહાસન આણ્યુિં. રતન મળે એ ટૂંક, અંક અવનીપતિ કાપે; રાંક કરે ગઢ લૈંક, ટંક તે પર નવ આપે; મુશક કરે મહા રાક, સાપ પરાણે પેસે; રળી મરે કા ફેંક, ધણી ધિંગા થઇ મેસે; એવી વાત અવની સકળ, નિશ્ચે પદ જાણે સહી; નબળાને નરપતિ નવ ગણે, છેક તુચ્છ છાજે નહી. ચાપાઇ. સમુરત રાજાને સૂછ્યું, ત્રીત કરી આસન પૂછ્યું; ચતુર ચલાવે જમણેા ચહ્યું, ગેખી શબ્દ સાંભળી કર્યું. સંકટ હુરા જેનું નામ, ખેાલી પૂતળી તેણે કામ; ભાજ મ કર સિહાસન ભાર, વિક્રમ સરખા નહિ દાતાર. q s ૧૮ ૧૫
