ખીરાખ્યાન. ઢાળ અેક ટેક તછ નહીં, હીયે દેટૅકાર કરી દાન; જે જે માગે તે તે આપે તેને, બહુ બહુ કરી સન્માન. ભૂખ્યા પ્યાસા કાઇ પ્રાણી આવે, માંગે મનવાંચ્છિત જે વળી; આપ તેને આદરસું, રત વાણી સાંભળી. તેણે જશ વાગ્યેા આ જગતમાં, પરલેાકે પડી ફાળ; ઇન્દ્ર કહે લેશે આસન મારું, કરુ કાઈ એક રખવાળ, પેહેલ વહેલાં પાળ બાંધિયે, તે રહે તળાવે તેય; આવે જળે જે આદરનું તે, કામ ન આવે કાય. લાગી આગે કાઇ કૃપ ખણે, તેણે એલાય નહીં અંગાર; માટે મેલી ગાલતા, વહેલા વહેલા કરવા વિચાર. પછી શા થયા શકરા, થા હાલા તે હુતાશન; આત્મા મેઉ ઉડતા, જ્યા મેઠા હતા રાજા. કપાત ગયા આવી ગાદમાં, મેં। શકરા સામેા સુજાણ, આપ મહારા આહારને, મારા ભૂખે જાય છે પ્રાણુ. ત્યારે શીખી કહે સુણુ શકરા, શણૅ આવ્યા તે કેમ અપાય; માગ ખીજાં હાય મનમા, જેણે કરી તારુ દુઃખ જાય. ત્યારે બાજ કહે ખીજાં જોઇતું નથી, બેઇએ ખાવાનું વાર; નિષ્કુલાનંદના નાથ ન્યાય કરી, આપ માંસ અહ હાલા ભાર. કડવું ૩૮ મું. શિખી રાજા છે યાના નિવાસ, પાપ કરતાં પામે બહુ ત્રાસ, તેના તન મનમાં કર્યો તપાસ, તેણે કેમ અપાય મારી પમાંસજી ૧ ઢાળ. તપાસ કરી તને મને, ત્રાજું મગાવ્યાં તે વાર, કાતુ લઈ માંડચું કાપવા, આપવા આમિષ હાલા ભાર. ઢાપી કાપી રામે આપીયું, સર્વે શરીરનું માંસ; તાય ત્રાાં નવ ઉપડયું, હાલા ખેઠા છે જે પાસ. ત્યારે રાયે વિચારિયું, આ તાકપાત કારણુરૂપ; માટે આપું અંગ આખું અને, એમ કહે છે વળી ભૂપ. ૩ ૪ G C ર
