. લાલપુ. મહી વેંચવા અસુર થાએ, જાય સહીઅર સાથ; એકલડી મેં ક્યમ રહેવાએ, મેલા મારા હાથ. મું ૨ નંદ યશોદાને જઈ પૂ, ન હાએ નવી ચાલ કહેા કયમ ચાલશે, તમા છે આળ માંડી તમે અતિ ઘણી, નઢુિં હીનું દાણુ; ચતુરસુજાણુ. સાંખે એ; મુકે મુ પ્ માથા ઉપર કંસ જાણુરો, નવ નવી પ્રેમ હૈએ. મુ૦ ૪ માર્ગ દુરીજન લાક દેખશે, કરશે નવા વિચાર; સાસુ નણંદ ને જેઠાણી, દાહિલા છે ભરતાર. માટલા દિન હું અસન નતી, હવે થયા છે. પ્રોઢ; બાળપણું તેાએ નવ છેડે, સ્વામી ગરુડાન. દૂધ દહીં જો લીધુ જોઈએ, વિનય કરીને માંગા; ભાલણ પ્રભુને પ્રમદા પાી, જન્મ મરણના ભય ભાંગે મુ ૭ ૫૪ ૩૦ મું–ાગ સામેરી મુઠ્ઠું વૃન્દાવનની વાટે, દરજી ઉભા છે શ્વાટે; માથે મહીની ગાળી, આવી ગાપિકાની ટાળી. ઢાળ ટાળી આવી ગેપિકાની, મુખ્ય રાધા સુંદરી; નદ નંદન હાસ્ય કરતા, જ્યેષ્ટિક્રા આગળ ધરી. કમલલેાચન કહે વાણી, અબળા તું આવી ભલી; અવરનુ મહી પીધુ છે, પણ તું રહી એકલી. ઘણી થાઇશ ધાવુડી મેં, જાણી તારી ચાતુરી; આજ પય તારું પીયુ તા, પ્રતિજ્ઞા મારી ખરી. મન તલપે મારું તું, આણું મારગ નવ આવતી; આદર ને ઉપદેશ દઈને, નવે પથ ચલાવતી. દાણ ભાગ તું મારું, ઘણા દીન થયા હઠ ચડી; આજ સર્વે નણુરો, જે એકલી આવી પડી. રસ રાખી પ્રીછવાં તે, સખી કા જાણે નહીં; મન તો માને માહરું, તુંને જાવા દેઉં સહી. ચતુર હાય તે એકચિત્તે, બાંધી મુંડી એક ભરે; ભાલણ પ્રભુ રઘુનાથજી, એમ મોત રીતે ઉચ્ચરે. º ૩
H 2
