૭૪ રણછેડભક્ત. નિરાશ થઈ નિસાસે મૂકી, ગુગળી ઘેર પધાર્યાં રે; સેવંત્રીમાં જઈને ચું, પ્રભુ ત્યાં તે સાર્યો. રણછેડ ૫૭ સવત્ર ને બારમાં પ્રભુ, બાકી કશી ન રાખી રે; દયા કરી ડાકારમાં આવ્યા, તે સર્વે પૂરે સાખી. રણછેડ વરસ પાચસે ગાતેર સુધી, અલબેલે એમ કીધું રે; ત્યા લગી તે ગામતી તીરે, સહુને દર્શન દીધુ. રણુછેાડ અભેંસગ એક રાજા આવ્યા, માવાથી મોટા ; પીલાજીરું પ્રચ કીધા, મનમા મૈલ છે ખાટા રણછેડ તેણે મન માન્યું માહનજીનું, મંદર તે। આદરવુ ૐ; જગજીવનને દ્વેગ મેળવવા, કારજ કીધુ પરમેશ્વરનુકવુ. રણુછે જાણી વજીર, રતનસિગન તેંડ રે, માનજીનું મંદિર મટુ, કર તુ દિવસ થે. રણછાડ સ્પંદર કરીને મહારાજાને, પધરાવ્યા ત્યા પ્રીતે રે, સતસત્તર એકાશીમા, રંગીલા રંગ રીતે. રણછોડ માણેકઠારીએ મેળા કીધા, માહનો મન ભાવે રે, વૈષ્ણવ વાત્ર લઈ સર્વે, સધ ૫૮ પટ્ટ ૬૦ (1 ૬૨ બન્નતા ધરણીધરનું, સર્વે પાયામાં તા પથ્થર પૂર્યા, ફુટ સમાજે આવે, રણછાડ ૬૪ મારુ માહાત્મ્ય જાણીને જન, સર્વે દર્શને આવે રે, ભેંટ સામગ્રી શણુગાર સારા, સ્યામળીને લાવે. રણછેડ૦ ૬૫ મેળા મહા ભારત થયા તે, મંદિરમાં ન માય રે, જગજીવનને જોવાને તા, જૈન તણા જીવ જાય. રણછેડ ૬૬ ત્યારે મહારાજે મનસુષ્મા કીધા, મદિર માઢુ કીજે રે; ઉચે આસને અમેા પેશીન, દર્શન સહુને દી. રણછેડ ૬૭ ત્રાંબેકરને તરત કહ્યુ તે, ક્ષણું ન લાગી વાર ; ડાકાર મધ્યે ક્રેડી આવ્યા, પુનાના રહેનાર. રણછેડje આવીને અલખેલા કે, આરંભ્યું મંદિર રે; સલાટ સારા શોધી કહે છે, વેગે કરો વીર. રણુછાડ ૬૯ પૈસા પૂરા પાડું રે; કામ કરતાં કસર ન કરશેા, શ્વાન મુસ્તક ગાડું. શુાડ ૭૦ શીસું ટાળ્યું સાર રે; મેહનજીનું મંદિર કીધું, શાભાના નહિ પાર રોડ ૭૧
