અભાગિયા હિંદ દેશમાં જ આ શક્ય છે !
વળી છરી ખોસનાર પીઠમાં છરી ખોસી ભાગી જાય ! લાઠી વરસાવનારનો હાથ પકડવાની હિંમત કોઈની ન ચાલે ! પથરા સહન કરતી સ્ત્રીને જોઈ પુરુષોનાં ટોળાં પલાયન કરી જાય ! બાળકને બળતું જોનાર આંખ મીંચે !
આવાં નાપાક નામર્દાઈભર્યાં કાર્યો કરનાર પાછા પોતાને વળી બહાદુર માને !
આવાં કાર્યો ચલાવી લેનાર નામદોં પાછા પોતાને અહિંસક માને !
ગરવી ગુજરાતમાં જ આ શક્ય છે !
આવી ઢબે મારનાર, મરનાર અને મરવા દેનાર ત્રણે વર્ગ હિચકારાઓનો બનેલો છે. એક જ ઢાલની એ બધી બાજુઓ !
તેમાંયે અક્રિય, મરવા દેનાર, પલાયન કરનાર વર્ગ તો ઢાલની કાળામાં કાળી કલંકિત બાજુ ! એ આપણા નૈતિક અંત્યજો - નહિ, નૈતિક પુંશ્ચલીઓ !
ગુણવંતી ગુજરાત એમનું - પુંશ્ચલીઓનું મહાધામ ! નહિ ?
‘નિશા, આમ બેસી તો ન રહેવાય !’ ગૌતમે કહ્યું.
‘શું કરી શકાય ?’
‘મરી તો શકાય ને ?’ ગૌતમે કહ્યું.
‘નિરર્થક મર્યાથી કશો ફાયદો ?'
'પુરુષો તો આ તોફાન અટકાવી શકતા નથી. નિશા, તું અને મિત્રા એક સ્ત્રીસમૂહ ઊભો ન કરો ?’
‘બહાર જ નીકળાતું નથી ને ?' મિત્રાએ કહ્યું.
‘આપણે ત્રણે જણ બહાર નીકળીએ.' ગૌતમે કહ્યું.
‘અને શું કરીએ ?’
‘દરેક ઘરમાંથી એક એક પુરુષ અને એક એક સ્ત્રીને બહાર લાવીએ.'
‘પછી ?’ નિશાએ પૂછ્યું.
'પચાસ પુરુષો અને પચાસ સ્ત્રીઓ ભેગાં થાય તો આખા શહેરના હુલ્લડને શમાવી શકે'
'કેવી રીતે?'
‘પ્રથમ સમજાવીને, અને ન માને તો સામા થઈને.'