ગૌતમની ચમક વધી ગઈ. સ્વપ્નમાં પણ તેણે ધાર્યું ન હતું કે કોઈ યુવતી તેના પ્રત્યે સ્નેહ ધરાવતી હશે. નિશાને ગમતું ગૌતમ સાથેનું એકાંત ગૌતમે ઝટ બદલી નાખ્યું હતું, અને એ પોતે સ્નેહ માટે સર્જાયો જ નથી. એની નિશાને ખાતરી કરાવી દીધી હતી. એ વિકસવા મથતો પ્રસંગ અટકી ગયો ને અણધાર્યો મિત્રા સાથેના એકાંતનો પ્રસંગ ઊભો થયો.
ગૌતમને રહેવાનો આગ્રહ થયો. અન્ય મિત્રોને ઝડપથી ઘેર પહોંચાડવામાં આવ્યા; નિશાનેય પોલીસ રક્ષણમાં એને ઘેર મોકલી દેવામાં આવી. આ બધા પાછળ શું હશે !
મિત્રાની મૂર્ખાઈ ! ધનિક, ભણેલા, ચબરાક, દેખાવડા કંઈક યુવકો ગૌતમને બાજુએ મૂકે એવા હતા. મિત્રાને ગૌતમનો મોહ થાય એ શું માનવસ્વભાવની વિચિત્રતા ન કહેવાય ?
પરંતુ એ વિચિત્રતા કરતાં વધારે મોટી અજાયબીએ ગૌતમને હજી વધારે ચમક આપી. મિત્રાની માએ પાછળથી બારણું ઉઘાડી ટહુકો કર્યો :
‘મિત્રા જરા મારી સાથે આાવ...'
મિત્રાએ ગૌતમને ગળેથી હાથ ખસેડી નાખ્યો છતાં તેની પાસે તો એ ઊભી જ રહી.
'આવું છું. જરા રહીને...’ મિત્રાએ સહજ તોછડાઈથી જવાબ આપ્યો.
‘હમણાં જ ચાલ, જરા રહીને નહિ.’
પ્રેમીઓ મૂર્ખ હશે, પ્રેમીઓનાં માતાપિતા મૂર્ખ હોતાં નથી; અને છતાં માતાપિતા સંતાનોની મૂર્ખાઈને તાબે થાય છે !
‘આવું છું; મારે અહીં કામ છે.' કહી મિત્રા એક ખુરશી ઉપર બેસી ગઈ.
‘જાણું છું તારે શું કામ છે તે !’ કહી બારણું જોરથી પછાડી મિત્રાની મા ત્યાંથી ચાલી ગઈ.
મિત્રા હસી; ગૌતમનું હાસ્ય ઊડી ગયું હતું.
‘એમની પસંદગી મેં ટાળી ત્યારથી મારાં માબાપ મારા ઉપર ચોકીપહેરો રાખ્યા જ કરે છે.’ મિત્રાએ હસતે હસતે કહ્યું.
‘તેમને ચીઢવવા માટે આ બધી રમત છે ને ?’ ગૌતમે પૂછ્યું.
‘ના; આ રમત ન હતી. રખે તું એવી ભૂલ કરતો.'
‘તમે ભૂલ કરો છો એ હું તમને સમજાવું.’
'મિત્રા !’ બહારથી પિતાની બૂમ સંભળાઈ.
