સૂતે સૂતે પેલી બાઈ હસી અને બોલી :
‘ના રે ના, ગભરાશો નહિ. આ તો... હું એમ કહેતી હતી. કે...ટાઢ મટાડવી હોય તો... બે રૂપિયા આમ ફેંકો.’
‘બે રૂપિયામાં શું ચાલશે ?'
‘આઠદસ દહાડા અમે બંને જણની જે કાંઈ ભૂખ ટળે એ ખરી.’
‘એટલામાં અમને કોઈને મજૂરી નહિ મળે ?'
'ન મળી તો ?'
‘તમારા જેવા કોઈ રૂપિયો બે રૂપિયા ફેંકી જાય પણ ખરા.’
‘લે.’ કહી ગૌતમે પોતાના પચીસ રૂપિયામાંથી પાંચ રૂપિયાની ભીંજાઈ ગયેલી નોટ કાઢી. ક્વચિત્ ખખડતા બે છૂટા રૂપિયા કરતાં વધારે રકમ આપવાની ગૌતમને ઈચ્છા થઈ.
મજૂર સ્ત્રી બેઠી થઈ. બેઠે બેઠે તેણે હાથ લંબાવ્યો. નાની ઓરડી એટલી મોટી પણ ન હતી કે હાથ લંબાવ્યે તે ગૌતમના હાથને અડી ન શકે. તેણે પાંચની નોટ ઓળખી, અને સહજ પ્રસન્ન મુખ સાથે તે ગૌતમ તરફ ખસી.
‘ત્યાં જ સૂઈ રહે.’ ગૌતમે જરા જોરથી આજ્ઞા કરી.
‘બહુ સારું. ભગવાન તમારું ભલું કરશે.' કહી મજૂરણ પોતાને સ્થાને જઈ પાછી સૂતી. ગૌતમને ફરી કમકમી આવી. છાપરામાંથી પાણીનું એક મોટું ટપકું તેના દેહ ઉપર પડ્યું. ગૌતમનાં રૂંવાં ઊભાં થઈ ગયાં.
‘તારો ધણી જાગી ઊઠશે તો ?’ ગૌતમે પૂછ્યું.
'નહિ જાગે.'
'પણ વખતે નશો ઊતર્યો ત્યારે ?'
‘ત્યારે એને કહીશું સાચી વાત.'
‘માનશે ખરો ?’
‘નહિ માને તો ક્યાં જશે ? ખાવાનું ખૂટે ત્યારે બધુંય ચલાવી લેવાય.'
‘એમ ? તમારા લોકમાં....’
‘અરે તમારા અને અમારા ! અમારે તો ભૂખનું કારણ. પણ જેમને એ કારણ નથી તેમને પૂછો ને, કે એ શું કરે છે ?'
‘ધનવાનો પણ ?’
‘અરે ! કીસન કે કાસમનું ખાંજરું જોજો. કંઈક સારા ઘરની બાઈઓ
