‘હા... હા... હા... !’ ગૌતમને પોતાની કવિતા ઉપર ખડખડાટ હસવું આવ્યું.
નૂર હસી નહિ. એને ખોટું લાગ્યું. તે જાળીની બહાર ફરવા નાસી ગઈ. ગૌતમ હસતો હસતો જાળી પાસે ઊભો રહ્યો. થોડી વાર નૂરની એણે રાહ જોઈ. એનો ટીટકારો દૂર દૂરથી સંભળાયા કરતો હતો. એકાએક ચારેપાસથી પક્ષીઓનો કલબલાટ અને નાનકડાં જાનવરોના ઝીણા નાદથી વાતાવરણ ઊભરાઈ ગયું - અલબત્ત એકાંત, ગૌતમનું ધ્યાન અને ઘોંઘાટનો સંપૂર્ણ અભાવ એ નાદને વરતાવી આપતાં હતાં. સામાન્ય પરિસ્થિતિમાં એ નાદ કોઈનું ધ્યાન પણ ન રોકે, છતાં ગૌતમની આંખ ઝીણી થઈ. પશુપંખીની દુનિયામાં કાંઈ ભય પ્રગટ થયો લાગ્યો. જાળીમાંથી ગૌતમે આસપાસ લાંબે સુધી નજર નાખી, અને તેને કાંઈ પણ ખ્યાલ આવે તે પહેલાં સાપની ચપળતાથી નૂર જાળીમાં પેસી ગૌતમના દેહ ઉપર કૂદી પડી અને તેની પાછળ એક જ ક્ષણમાં એક મોટો રાની બિલાડો પૂર્ણ બળ અને ચાપલ્યથી જાળી સામે અથડાયો. અથડાઈને એણે ઊંચે ફાળ ભરી અને ગૌતમને જાળી પાછળ ઊભેલો જોઈ ઘુંધરાઈ, આંખો માંડી તે ઊભો રહ્યો.
‘એમ હતું ? નૂરને પકડવી છે ? હટ ! હરામખોર, ભાગ અહીંથી.’ ગૌતમ ગર્જી ઊઠ્યો. એની પાસે બિલાડાને મારવા કાંઈ સાધન ન હતું. પથ્થર પણ તેને હાથ લાગે એમ ન હતું. તેણે જોરથી તાળી પાડી અને જાળી ઉપર પોતાના હાથ અને પગ વડે હુમલા કર્યા.
મારી શકવાની ગૌતમની અશક્તિ નિહાળી બિલાડો ધીમે ધીમે દરકાર કર્યા વગર દૂર ચાલ્યો ગયો અને પાછળ જોઈ ગૌતમ સામે આંખ ચળકાવી સૂચવ્યું કે નૂરનો શિકાર હાથવેતમાં છે.
બિલાડો ગોરો હતો. એની ગોરાશ એની ક્રૂરતાને ઢાંકી શકતી ન હતી.
ગૌતમના ગુસ્સાનો પાર ન હતો. તે છુટ્ટો હોત તો બિલાડાને તે પૂરો કરત. નૂર ગૌતમના ખંભા ઉપર ચઢી સંતાઈ ગઈ. જાળી પાસેથી ખસી જઈ ગૌતમે બહુ જ ધીમેથી નૂરને હાથમાં લીધી; હજી તે ધ્રુજતી હતી. તેની આાંખો મીંચાઈ ગઈ હતી. ધીમે ધીમે તેણે અાંખ ઉઘાડી બંધ કરી. વળી પાછી આંખ ઉઘાડી અને નિરાધારને આધાર મળતાં આધાર ઉપર ઢળી પડે એમ ગૌતમના હાથમાં જ તે સમાઈ ગઈ.
‘નૂર, બચ્ચું ! વાગ્યું તો નથી ને ?’ ગૌતમે તેનો દેહ તપાસતાં પૂછવા માંડ્યું. તેને વાગ્યું ન હતું. પરંતુ છેક નજદીક આવી પહોંચેલા કાળે તેને
