સાડાપાંચ વાગી જવાથી કારવાળો ચાલ્યો ગયો હતો.
‘હા જી.'’ નોકરે કહ્યું.
એટલે ગૌતમ પગે ચાલી નીકળ્યો. જતાં જતાં તેણે નોકરનું વાક્ય સાંભળ્યું :
‘કેદમાંથી આવીને પાછા કાર લાવે છે !’
ગૃહિણીની પદ્ધતિ આખા ઘરમાં ફેલાઈ જાય છે. નોકરો પણ આ ઘરમાં મહેણાં મારતા બની ગયા હતા.
થોડી વારે તે ‘ગરવી ગુજરાત' પાસે પહોંચ્યો. ત્યાં પણ પઠાણે એને રોક્યો; સારાં કપડાં પહેરેલા બેત્રણ માણસોનું રોકાણ ન થયું. મકાન પાસે બેત્રણ કાર પણ ઊભી હતી. એટલે રોનક વગરનાં માણસને રોનકદાર મકાનમાં પેસતાં હરકત પડવી જ જોઈએ.
ગૌતમે ચિઠ્ઠી મોકલી અને તત્કાળ તેને અંદર બોલાવ્યો એટલું જ નહિ, તંત્રી ઊઠીને બારણા સુધી લેવા માટે પણ આવ્યા. તંત્રીને જોતા બરોબર ગૌતમ ચમક્યો.
‘આ તો જોયેલું મુખ છે !’ ગૌતમની યાદદાસ્ત મંથન કરી બોલી ઊઠી.
‘આવ, આવ, ગૌતમ ! તારી જ રાહ જોવાય છે. જરા બરછટ બનીને આવ્યો !’ તંત્રીએ તેનો હાથ પકડી સામે ખુરશી ઉપર બેસાડી કહ્યું.
‘જી.' માત્ર એટલો જ જવાબ આપવાનો વિવેક ગૌતમે કર્યો. હજી તંત્રી પૂરા ઓળખાયા ન હતા. ખાદીનું ધોતિયું, ખાદીનો લાંબો કોટ અને વાંકી ખાદીની ટોપીમાં તંત્રી સજ્જ હતા. અલબત્ત, એ ખાદી ગાંધીપથી ન હતી.
‘મને ઓળખ્યો તો ખરો ને ?’
‘ઓળખવા તો જોઈએ, પણ હજી....' ગૌતમે કહ્યું.
‘હા... હા... હા... ચાર વર્ષ માણસને કેવો ફેરવી નાખે છે ? જો. આ મારું કાર્ડ !' ખડખડાટ હસીને તંત્રીએ ગૌતમને કાર્ડ આપ્યું.
કાર્ડમાં લખેલું હતું :
- કૃષ્ણદાસ કનિષ્ટ,
- તંત્રી : 'ગરવી ગુજરાત.'
- કૃષ્ણદાસ કનિષ્ટ,
કૃષ્ણદાસ કનિષ્ટ ? નામ કદી સાંભળ્યું ન હતું. અલબત્ત મુખ જોયેલું ભાસતું હતું
‘અરે ગૌતમ ! કીસન પહેલવાન યાદ છે કે ?’ તંત્રીએ કહ્યું. અને