મોથ વાણી, એલચી વાણી,
ખળખળતે પાણીએ ના‘ઈ,
ઘટ સમાણો આરીસો માંડી,
વાળે વાળે મોતી ઠાંસી,
શણગાર સજ્યા.
હાલે તો કંકુકેસરનાં પગલાં પડે,
બોલે ત્યાં બત્રીસ પાંખડીના ફૂલ ઝરે,
પ્રેમના બાંધ્યા ભમરા ગુંજારવ કરે,
એવી હામ કામ લોચના :
ત્રાઠી મૃગલીનાં જેવાં નેણ,
ભૂખી સિંહણના જેવો કડ્યનો લાંક,
જાણે ઊગતો આંબો.
રાણ્યનો કોળાંબો,
બા‘રવટિયાની બરછી,
હોળીની ઝાળ,
પૂનમનો ચંદ્રમા.
જૂની વાડ્યનો ભડકો,
અને ભાદરવાનો તડકો,
સંકેલી નખમાં સમાય,
ઉડાડી આભમાં જાય,
ઊગમણા વા વાય તો આથમણી નમે,
આથમણા વાય તો ઊગમણી નમે,
ચારે દિશાના વાય તો ભાંગીને ભૂકો થાય.
એવાં રૂપ લઈને,
થાળ પીરસી,
સુંદરી ત્રણસેં ને સાઠ પગથિયાં ચડી,
ત્યાં તો
આવો, આવો, આવો,
એવા ત્રણ આવકારા મળ્યા.
માનસરોવરનો હંસલો
જેમ મોતી ચરે,
એમ સ્વામીએ ત્રણ નવાલા લીધા.
એમ રંગના ચાર પહોર વીત્યા.
રજપૂતાણીને આશા રહી. નવ મહિને દેવના ચક્ર જેવો દીકરો અવતર્યો. અજવાળિયાના ચંદ્રની જેમ સોળ કળા પુરાવા માંડી. દીકરો દીએ ન વધે એટલો રાતે વધે, ને રાતે ન વધે એટલો દીએ વધે.
