પોલીસ અમલદારે પૂછ્યું : “આનો શો અર્થ ?”
“સાહેબ. એનો અર્થ એ કે આ લોકો મારી પ્યારી બેટીનાને - ફેરારીની પુત્રીને - ઉઠાવવા માગે છે. ઓહ, કુત્તાઓ ! એ લોકો જાણે છે કે આ તો મારા કલેજાના મર્મ પરનો કારી ઘા છે. મને ખરેખર એની જ બીક છે, બેટીનાને હું અહીં એના પિતાના મોતની હકીકત કહેવા લઈ આવ્યો છું. આપ એની જુબાની લઈ લ્યો એટલે પહેલું જ કામ હું એની સાથે પરણવાનું ઉકેલવાનો છું. જેથી હું એની રક્ષા કરી શકું. કેમ કે હવે એ એકલી થઈ પડી છે. મૈયા મેડોનાના નામે એણે મને કસમ લેવરાવેલા છે કે એના પિતાનું વેર મારે જ વાળવું, ને – કસમ છે દેવી ! હું વૈર વસૂલ કર્યે જ રહીશ.”
વીસ વર્ષની કુમારિકા બેટીના ત્યાં પોલીસ-ઑફિસમાં ડૂસકાં ખાતી બેઠી હતી. થરથરતી હતી. પોતાના પિયુનો અવાજ સાંભળતાં જ એણે ઊંચું જોયું અને મમતા તથા અહેસાન-ઝરતી મીટ એણે મેરિયોના મોં તરફ માંડી.
“હાં હાં, ચોક્કસ સમજજે, પ્યાર !” મેરિયોએ એને કહ્યું, “હું આ કામના કરવાવાળા નેપલ્સવાસીઓને પાતાળમાંથી પણ પકડી પાડીશ.”
ઈન્સ્પેક્ટર ખભા ઉલાળતા સાથી અમલદાર તરફ ફર્યા ને ધીરે અવાજે એણે કહ્યું : “બિચારો આ બહાદુરિયો પણ એ જ માર્ગે ચાલી નીકળશે : હું માનતો હતો કે ઈટાલિયનોમાં કલ્પનાશક્તિ અતિ ઉગ્ર હોવાથી હિંમત કરતી હોય છે, પણ આ જુવાન તો ડર શું છે તે જ જાણતો નથી. નિશાનબાજીમાં એક્કો છે. વરસોવરસ પહાડોમાં શિકારે જાય છે. જો એક પલક પણ એના મિત્રના ખૂનીઓ એની બંદૂકની નળી સામે દેખાશે તો તો બચ્ચાઓને ખબર જ નહિ રહે કે શું બની ગયું.”
વળતે જ દિવસે એ બન્નેનાં લગ્ન થયાં. પોલીસ-અમલદારો લગ્નમાં હાજર હતા. દેવાલયથી પાછા વળતાં એ વરવહુની મોટરગાડી પોલીસની ગાડીથી થોડે દૂર આગળ હતી. એકાએક તેમણે જોયું કે બે મોટર-ખટારા એ વરવહુની મોટરની બન્ને બાજુએ ચડીને પૈડાંમાં ભરાઈ ઊભા રહી ગયા. ડ્રાઇવરો નાસી ગયા. હોકારા-પડકારા અને બોકાસાં બોલ્યાં. પોલીસવાળા ત્યાં પહોંચીને જુએ તો દૂર દૂર એક નાની મોટરને દોડી જતી દીઠી. અંદરથી બેટીનાનો શ્વેત બુરખો ફરફરતો જતો હતો. ટોપી વિનાનો ને લોહીલોહાણ મેરિયો સડક પર ઊભો હતો. એના કપાળમાં ઊંડો ચીરો પડ્યો હતો. દોટ કાઢીને એ પોલીસ-ગાડીના શોફરની બાજુની બેઠકમાં ચડી બેઠો અને ચીસ પાડી કે, “ઓ ભાઈ, જલદી ચલાવ, પેલી ગાડીને પકડી પાડ. એ લોકો મારી ઓરતને ઉઠાવી જાય છે.”
શું બની ગયું હતું ! એક જ પલકનો મામલો : ઓચિંતાની એની ગાડી સાથે બે ખટારાની અથડાઅથડી થાય છે. એ અર્ધો બેહોશ બનીને મોખરે ફેંકાઈ જાય છે : ખટારામાંથી ટોળું કૂદી પડે છે : બેટીનાને ઉઠાવી, પાસે ઊભેલી નાની મોટરમાં નાખી, એનો પતિ હથિયાર કાઢે તે પહેલાં તો પલાયન કરી જાય છે.
અમલદારોને ખાતરી હતી કે હવે એ શરતદોડની ગાડી હાથ આવે જ નહિ. તેમણે ચોમેર રસ્તા રૂંધવા માટે ટેલિફોનો છોડ્યા. પણ મરણિયો મેરિયો બેસી ન શક્યો. પોતાને ઘેરથી પોતાની જ મોટરગાડી મગાવીને થોડી મિનિટોમાં તો અંદર ચડી બેસતો, હાથમાં ‘ચક્ર’ પકડતો અને વાજોવાજ ધૂળની ડમરીમાં અદૃશ્ય થતો એને જોઈ રહ્યા.
મોડી રાત્રિએ મેરિયોના શોફર તરફથી પોલીસને સંદેશો મળ્યો : “મારા માલિકે
