પૃષ્ઠ:Dariyaparna Baharvatiya.pdf/૩૦

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

રાતોરાત મેરિયો પોતાને ગામ પાછો આવે છે, સૂવે છે. ઓચિંતા કોઈ મેઘગર્જના-શા અવાજથી એ જાગે છે, લાગ્યું કે કોઈ પહાડી ટૂક ઉપર તોફાનની ઝડી થઈ હશે. પ્રભાતે ઊઠીને જુએ તો પોતાના જળકુંડની અને ફુવારાની જગ્યાએ એણે છૂંદેછૂદા બની ગયેલો પથ્થર-ચૂનાનો ને નળનો મોટો ઢગલો પડ્યો છે. એ ખંડિયેરની પાસે એને ઊભેલો દેખીને ગામલોકો છેટેથી જ પાછા ફરી જતા હતા. જતાં જતાં તેઓ આ અસુરની મેલી નજરથી ઊગરવા સારું કંઈક રક્ષામંત્રો રટતા હતા. અને છાતી ઉપર ક્રૉસ આકારે હાથ જોડતા હતાં. આખો દિવસ મેરિયો આ કૃત્ય કરનારાની બાતમી લેતો આથડ્યો. એને જાણ થઈ કે કોઈ બે અજાણ્યા નગરજનોનું આ કૃત્ય છે. ને હજુ બેઉ ગામમાં જ છે.

હૈયાના ઉકળાટને દબાવી રાખીને મેરિયો પાછો પોતાનાં બચ્ચાં પાસે ગયો. પોલીસથાણે જઈ દાદ માગી. પોલીસ અમલદારે તત્કાળ એ દાક્તરને બરતરફ કરવાના અને હોનારતના ગુનેગારોને પકડવાની તસલ્લી દીધી. બીમાર બાળકને અને બેટીનાને મળી મેરિયો પાછો પોતાને ગામ જવા ચાલ્યો. સત્તાવાળાએ એની દાદ સાંભળી એ વાતથી એનો ઉરદાહ ઓછો થયો. પણ મોડી રાતે જ્યાં એ છેટેથી પોતાના મકાનના રસ્તા પર ચાલ્યો આવે છે, ત્યાં એણે શેરીમાં લોકોની ઠઠ મળી નજીક ગયો ત્યાં તો એનાથી ફફડી ઊઠીને લોકો પંખીની પેઠે વીખરાઈ અદૃશ્ય બની ગયા.

આટલા લોકો શો તમાશો જોવા અત્યારે ટોળે વળ્યા હશે ?

કૌતુકથી મેરિયો નીરખવા લાગ્યો. પણ કૌતક ભાંગી ગયું. આંખો ફાટી રહી. એણે લાડથી ચણાવેલી પેલી સરાઈ, પેલું નૃત્યાલય અને પ્રેમી જોડલાંને એકાન્તે મળવાનો બગીચો, તમામ કોઈ અકળ આગમાં સળગીને ખાક થઈ ગયાં હતાં. એકલું અટૂલું ફક્ત એનું રહેણાંકનું મકાન જ ઊભું હતું.

કટોરો છલકાઈ ગયો. બાકીની રાત એણે પોતાની ડ્રીલિંગા બંદૂકને સાફ કરવામાં ગુજારી. પ્હો ફાટતાં જ એ લડથડિયાં લેતો ઊડ્યો. દીવાલ પર મૈયા મેડોનાની તસવીર લટકતી હતી તેની સામે જઈ હૈયા ઉપર બન્ને બાહુઓનો ચોગઠાકાર રચ્યો, બોલ્યો : “કસમ લઉં છું, ઓ મા, કે મારી આવી કરપીણ રિબામણી કરનારાઓને કબરમાં ન પોઢાડું ત્યાં સુધી હું નહિ જંપું.”

“લા વેન્દેત્તા, એ સત્તા મેડોના ! લા વેન્દેત્તા !” મેરિયો નાના બાળકની માફક ચોધાર આંસુડાં વહાવતો પોકારી ઊઠ્યો : “એ શયતાનોને મારી પ્યારી બેટીનાની હત્યા કરવી હતી. ને દૈવયોગે એ મારાં પ્રિયજનો આજે અહીં નથી, નહિતર તો તેઓ તમામ અત્યારે ખતમ જ થઈ ગયાં હોત ને !”

આવી યાતનાઓની વચ્ચે વહાલી બંદૂકના સ્પર્શે એને શાતા આપી. કારતૂસોની ભરેલી દાબડી એણે ડ્રીલિંગાના કલેજામાં પહેરાવી દીધી. હિંસાનો ચિત્કાર કરતું ખટક દેતું એ બંદૂકનું હૈયું બંધ થયું. એને હાથમાં હિલોળીને મેરિયો ઘર બહાર નીકળ્યો.

સૌથી પહેલો સાંઈને આંટવો હતો. દેવળનાં દ્વારની બહાર એ ધર્મગુરુ ઊભો હતો. મેરિયો એની સન્મુખ ખડો થયો. ટોપી ઉતારીને મસ્તક ઝુકાવ્યું. પછી કહ્યું : “બંદો આપ ખાવિંદને કુર્નિશ કરે છે, મૌલા ! તે દિવસનો મારો કોલ યાદ છે ને ? તો હવે સિધાવો વહેલા એ દોજખમાં, કે જેને વિશે આપ બહુ બહુ મોટી વાતો કરતા હતા !”

છેલ્લા બોલની સાથોસાથ જ બંદૂકનો ઘોડો દબાયો. ગોળી છૂટી. ધર્મગુરુનું મસ્ત

મેરિયો શિકારી
441