પડતાં જ બન્ને ઠર થયા. તેઓનાં ગજવાંમાંથી તેઓનાં કાળાં કૃત્યોના પૂરતા પુરાવા હાથ લાગ્યા.
છેલ્લી મુલાકાત એણે દાક્તરના ઘરની કરી. દાક્તરને દીઠો તેવો ફૂંકી દીધો. પછી મેરિયો પહાડોમાં ઊતરી ગયો. એ મૂંગાં ગિરીશૃંગોને મેરિયો જાણે કે પૂછી રહ્યો હતો કે ‘હવે આત્મહત્યા કરીને જ આ બધાની સમાપ્તિ લાવું ? કે શું આખરની ઘડી ન આવે ત્યાં સુધી ટક્કર લઉં ?’
‘ના, ના, નામર્દની રીતે આપઘાત તો નથી કરવો. હવે તો રમત રમી કાઢવી છે.’
‘પણ એક વાર પ્યારી બેટીનાને અને બચ્ચાંને ચૂમી લેવાની આકાંક્ષા જાગી ઊઠી. શી રીતે મળવું ? ક્યાં મળવું ?”
“કા ભાઈ !” એક ભરવાડ ભેરુબંધ મળ્યો તેને પોતે બેપરવાઈથી જણાવ્યું “આજ તો આપણા રામે દુનિયા પરથી બેત્રણ પાપને સાફ કરી નાખ્યાં, હો યાર !”
“એમ !” ભરવાડે આંખો પર છાજલી કરી પૂછ્યું : “ખરો જવાંમરદ તું, દોસ્ત !”
“એક કામ પડ્યું છે તારું, ભાઈ ! આ એક કાગળ તું બ્યાન્કા ગામે જઈને ઇસ્પિતાલમાં મારી વહુને હાથોહાથ દઈ આવીશ ?”
“અરે બે વાર. મેરિયોનું કામ કોણ ન કરે ?”
કાગળમાં બેટીનાને લખ્યું હતું કે વળતી રાતે ડુંગરામાં અમુક ભરવાડને ઘેર આવી મળી જવું. કાગળ રવાના કરીને મેરિયોએ એ આથમતા સુરજનાં રાતાં અજવાળાંમાં ઝબકોળાતી પોતાની પ્યારી ડુંગર-ગાળીમાં છેલ્લી વારની નજર ઠેરવી. એની આંખો જાણે કે એ વહાલા વતનને ઝાડવે ઝાડવે, પાંદડે પાંદડે, તરણે તરણે, ને ઝૂંપડે ઝૂંપડે ચૂમીઓ લેતી બોલતી હતી કે ‘ઓ જન્મભોમ ! તારે છાંયે મારે શાંતિ મેળવવી હતી. મને મારાં બાળબચ્ચાં વહાલાં હતાં. પણ હવે તો સલામ છે છેલ્લા.’
છેલ્લા સલામ કરીને મેરિયો સીમોન પિયાનેતી – હાય, હવે તો બહારવટિયો પિયાનેતી - ચાલી નીકળ્યો. પહાડ પછી. પહાડના ભયંકર ચડાવ આદરી દીધા, એને પહોંચવું હતું લા વૈછિયા નામની ટકે. સરકારની ફોજો સામે થોડોક ટકાવ થઈ શકે તેવી વંકી એ ગ્યાં હતી. પોતે જાણતો હતો કે સરકારી ગિસ્તો હમણાં જ એનાં પગલાં દબાવતી આવી પહોંચશે.
[4]
“બહેન, તું ગભરા નહિ. અમે તને જે જે બન્યું છે તે બધા જ સમાચાર લાવી આપશું.”
ઇંગ્લૅન્ડની છૂપી પોલીસનો અફસર ઍશ્ટન વુલ્ફ લખે છે કે “આ દિલાસો અમે બહારવટિયાની ઓરત બેટીનાને બ્યાન્કો ગામની ઇસ્પિતાલની બીમાર-પથારી પર આપી રહ્યા હતા. ધણીના કેરની અનેક મીઠું-મરચું ભભરાવેલી વાતો સાંભળીને એ સુકુમાર ઓરતનું શરીર ભાંગી ગયું હતું. એને અમેરિકામાંથી જ ઓળખતો હતો ખરો ને. એટલે મારા પ્રવાસેથી પાછા વળતાં છાપાંમાં મેરિયોના વિફરાટની વાત વાંચીને હું આ નિરાધાર અમેરિકણને સહાય કરવા ગયો હતો. એક વખતની સુંદર, સુકુમાર, હસતીરમતી પૂતળી-શી તરુણીનું કેવું કલેજું ચીરનારું રૂપાન્તર મેં જોયું ! બાપના મૉતની ઘડીથી, પોતાના વિવાહની પળથી એના ઉપર કેટલા દુઃખના ઓળા ઊતરી રહ્યા હતા ! સંસારમાં પગ મૂકતાં જ એની દુર્દશા શરૂ થઈ હતી.”
