પોલીસ અધિકારી બીજી કથા કહે છે :
બુલંદ વંકા કાર્પેથિયન પહાડની મૂછોને એક છેડે, વિનગા નામના નાનકડા ગામડામાં થાકીને લોથ થયેલા મારા શરીરે એક દિવસનો વિસામો માંગ્યો, એ હંગેરી દેશના નાજૂક મુસાફરખાનામાં મેં મારો ઘોડો બાંધ્યો. મને આપવામાં આવેલા એ સૂવાના ઓરડામાં પોપટિયા રંગના પડદાથી અને લંબગોળ આકારની નાની નાની બારીઓથી મારા અંત:કરણને ટાઢાશ વળી ગઈ. સોનલ ધાન્યથી લચકતાં ખેતર ઉપર સંધ્યા રમતી હતી. નીલાં ગૌચરો ઉપર આથમતો સૂરજ કંકુ ઢોળતો હતો. તેની પછવાડે, પરીઓના દેશની આડે પડેલી હોય તેવી પાઈન ઝાડોની ઊંચી ઊંચી કાળી અટવી જાણે કે એ ભૂરા કાર્પેથિયનના અપ્સરાલોકમાં કોઈ માટીનું માનવી ન પેસી જાય તે સારુ રસ્તા રૂંધીને ઊભી હતી.
ઈંડા-આકારની મારી બારીમાંથી હું નીરખી રહ્યો હતો : ત્યાં - ત્યાં, એ અભેદ્ય પહાડોના અંતરમાં પુરાતન ઝીંગારી જાતનાં કામરૂ લોકો વસતાં હશે. ઝીંગારીઓની રાણી એક નામીચી બહારવટિયણ હતી, એને વિશેની કંઈ કંઈ ચમત્કારઘેરી વાતો મારે કાને આવી હતી. મારો પ્રાણ એ ઝીંગારીઓને મળવા પહાડો પર ફાળ ભરી રહ્યો હતો.
મુસાફરખાનાની એ મધુરમૂર્તિ માલિકણને મેં પૂછ્યું : “કાલે તો રવિવાર છે એટલે આંહીં લોકોના રંગરાગ અને નાચગાન જામશે, ખરું ?”
“ખરું, ખરું.” એણે પોતાની જૂઈના ફૂલ જેવી દંતાવળ ચળકાવતો મીઠો મલકાટ કરતાં કહ્યું : “તમે ઠીક વખતસર આવ્યો છો. કાલ તો અહીં અમારા એક સંતના માનમાં ત્રણ દિવસનો મેળો ભરાશે. તમને અમારી મેગ્યર જાતના રીતરિવાજ, લેબાસ - પોશાક અને માણસતૂણસ જોવાનું મળશે.”
“કોઈ ઝીંગારી આવશે?” કામરૂ લોકોને મળવાની આશાએ મેં પૂછ્યું.
એ બાઈએ ખભા હલાવ્યા : “જિપ્સીઓ ? કામરૂ લોકો ? – હા, રોયાં એ પણ ભેગાં થશે. હજી ઘણાં બાકી રહ્યાં છે. એ રોયાના સંતાપ હજી ટળ્યા નહિ, ઓલ્યો મદારી, જોસફ ભાભો એનું રીંછડું લઈને આવવાનો, જોસફ મદારી તો પેલાની જોડે - " એકાએક બાઈ ચૂપ બની.
“કામરૂ બહારવટિયા માઈકલની ટોળી માયલો જોસફ ને ?” મારાથી બોલાઈ ગયું.
બાઈના મોં પરથી હાસ્ય ઊડી ગયું. કરડાઈ છવાઈ : “શું ! તમે વળી માઈકલ અને નાઈઝીની બાબત શું જાણો છો ? હં ! સરકારના જાસૂસ લાગો છો.”
