પૃષ્ઠ:Dariyaparna Baharvatiya.pdf/૫૭

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.

કંઈ થઈ જાય છે. હવે હું સમજી કે આજે તને પહેલાં પ્રથમ ભાળતાં જ મન શા સારુ તારા મોં પર જૂની ઓળખાણ લાગેલી. ઓ કોઈ ત્યાંથી મારો ગેબી ગોળી લાવજો તો !”

એમ કહી એણે હુકમની તાળીઓ પાડી. એની ટોળાનો એક વૃદ્ધ ત્રિકાળદર્શી કપડે ઢાંકેલો એક કાચનો ગોળો લાવ્યો. ગોળ મેજ પર ગોળો મુકાયો, કામરૂ સુંદરી દીવાલે ઢળી એના ઉપર સાત વાર હાથ ફેરવીને એ વૃદ્ધે એને સમાધિમાં સુવાડી. પછી પૂછ્યું : “બેટિયા : તને શું દેખાય છે આ ગોળામાં ?”

ઘણી વાર સુધી જવાબ ન મળ્યો. પછી એક ચીસ નાખી ને ગોળાને મેજ પરથી ઉરાડી મૂકી એ ઓરડામાંથી ભાગી. હું ને માઈકલ એની પછવાડે ગયા. ચોગાનમાં જ્યાં બજવૈયાઓ વાજિંત્રો બજાવી રહ્યા હતા ત્યાં એ પાગલ બનીને નાચવા લાગી. માઈકલ એને પૂછવા જાય ત્યાં તો પોતાનું માથું પાછું નાખી દઈ, ઠઠ્ઠા ઉડાવતી એ બોલી ઊઠી : “ગોળો કહે છે કે તારું ને મારું મુકદ્દર સાથે દોડી રહેલ છે. પણ હું તકદીરનેય ફરેબ દેવાની. કોઈ મર્દને કબજે હું નથી થવાની.”

એ નાઈઝી ! શયતાન હતી એ. ત્રણ રાત ને ત્રણ દિવસ સુધી એણે મારા ખાવિંદને દીવાનો બનાવ્યો. કેવી ઠગારી ! ઘડી વાર મીણ જેવી મુલાયમ બનીને પ્યાર કરવા દિયે, અને જાણે ચૂમી સારુ તલસતી હોય તેમ હોઠ સામા ધરે, એ જ પળે પાછી સરી જઈ દૂર ખડીખડી અટ્ટહાસ્ય કરે. આખરે મેં માઈકલને કહ્યું : “આજીજી છોડો – સત્તા ચલાવો, ખાવિંદ ! હું ઝીંગાનીઓને જાણું છું. એ એક જ રાહ છે.”

માઈકલે રુઆબ ચલાવ્યો – અને જવાબમાં એના ચહેરા પર એક ચાબુક ચોંટી ગયો. ચણોઠી જેવું લાલ લોહી ઊપડી આવ્યું, દેખીને મને ખૂબ દુઃખ થયું. શી હાલત આણે કરી છે મારા ધણીની ! ફિકર નહીં. ઊંડે ઊંડે એને પ્યાર જ છે.

ત્રીજા દિવસની સાંજે કામરૂ લોકો ચાલ્યાં ગયાં અને માઈકલ દોડતો મારી પાસે આવ્યો : “ઓ જોસફ, જલદી ઘોડા પલાણો. નાઈઝીએ મને પરણવાનો કોલ દીધો છે - જો હું એક વરસની અંદર બે લાખ સિક્કા લઈને એની પાસે આવું તો.”

“બે લાખ સિક્કા !” મેં ચમકીને પૂછ્યું.

“ફિકર નહિ. મારી પાસે આખી બાજી છે. ચાલો જલદી.”

મારો ગાંડોતૂર ધણી પાટનગરમાં ગયો. ત્યાં એણે પોતાનાં જરજાગીર મૂકીને એક રકમ ઉપાડી ને પછી અમે પહોંચ્યા ભૂમધ્ય સાગરને કિનારે – સાં રેમોના જુગારખાનામાં.

હાર્યો, હાર્યો, મારો ધણી તમામ દોલતને ગુમાવી બેઠો. એ જાદુગરી નાઈઝીના નામ પર મેં કેટલા શાપ વરસાવ્યા ! ત્યાંથી અમે મૉન્ટે કાર્લોના દ્યૂતાગારમાં દાખલ થયા.

સંધ્યા હતી. દરિયો, આકાશ અને એ બુલંદ જુગારખાનું જાણે લોહીમાં ભીંજાયેલાં હતાં. મારા માલિકનાં હાથ અને મોં ઉપર પણ આથમતો સૂરજ લોહી જ રેડતો હતો.

“શુકન ! સારાં શુકન !” કહેતો મારો માલિક જુગટે ચડ્યો, જીત્યો, જીત્યો, અપરંપાર સોનું જીત્યો. ગાંસડી બાંધીને અમે પાછા બુડાપેસ્ટમાં આવ્યા. ઘણા મહિના થયા હતા. જાણે નાઈઝી રાહ જોતી હશે. એણે કહેલું કે મારી જાતના કામરૂ લોકોને મારો પત્તો પૂછજો.

અમે એ સૌને પૂછવા લાગ્યા : “નાઈઝી ક્યાં ?”

468
બહારવટિયા-કથાઓ