પૃષ્ઠ:Divadi.pdf/૧૨૦

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૧૧૨ : દીવડી
 

નવાઈ જેવું કશું નહિ.'

'તો પણ મને કહેશો તો હું રસપૂર્વક સાંભળીશ.'

'ભલે. આપે મારી ઉપર ઉપકાર કર્યો છે. બેત્રણ જગાએ મેં ફ્રેમ બતાવી, ત્યારે જેણે તેણે એને ચોરીનો માલ માની મને રવાના કર્યો. તમે જ એક નીકળ્યા કે જેને મારા કથનમાં શ્રદ્ધા ઊપજી. તમને જરૂર વાત કહું !'

એટલું બોલતાં બોલતાં તેની આંખમાંથી ટપ ટપ અશ્રુબિંદુ પડવા લાગ્યાં. તેના ખિસ્સામાં કદાચ રૂમાલ નહિ હોય અગર તે દુઃખમાં ભૂલી ગયો હશે. તેણે કોટ વડે જ આંખ લૂછી નાખી.

'નહિ નહિ, વાત કહેતાં તમને આટલું દુઃખ થતું હોય તો મારે નથી સાંભળવી; રહેવા દો.' મેં કહ્યું.

આંખ સંપૂર્ણપણે લૂછી નાખી ચાનો પ્યાલો પૂરો પી જઈ તેણે મને જવાબ આપ્યો :

'વાર્તા તો સહજ, ટૂંકી છે. બહુ જ ટૂંકી છે. એના ઉપર તો હું રડી ચૂક્યો છું...કેટલાં ય વર્ષોથી. અત્યારે તો મને કોઈ જુદું જ રુદન આવ્યું !' અને ફરી તેની આંખમાં આંસુ આવતાં મેં જોયાં. મેં તેને આગળ કાંઈ પૂછ્યું નહિ. પણ તેણે પોતે ફરી અશ્રુ લૂછી મને કહ્યું :

'તમને વિચિત્ર લાગશે છતાં મારા અત્યારના રુદનનું કારણ હું તમને જણાવું. માનવદેહ અને માનવલાગણી કેવાં નિર્બળ હોય છે તે આમાંથી પ્રત્યક્ષ થાય છે. ભૂખને લઈને મારો દેહ રડવાની પણ શક્તિ ધરાવતો ન હતો. આપે મને જમાડ્યો એટલે તેનામાં આંસુ પાડવાની પણ શક્તિ આવી. કદી કદી મને પ્રશ્ન થાય છે, ક્ષુધા વધારે બળવાન કે પ્રેમ ? આજ મારા પ્રેમ ઉપર ક્ષુધાએ વિજય મેળવ્યો...મને તેનું દુઃખ થયું હશે. પણ હું મારી વાત તમને ટૂંકમાં કહું.'

અને ખરેખર તેણે બહુ જ ટૂંકામાં તેની વાત કહી.