'તો ય શું ? તારી માંદગીમાં તારા વીરત્વની મેં એટએટલી
વાતો સાંભળી કે હું જીવનભર અચલ બનીને તારી જ વાર્તાઓ
લખીશ તો યે ખૂટશે નહિ.'
'તું અચલ બનીશ ?...પછી હું શું બનીશ?' સહજ હસી અચલ બોલ્યો.
'હું તને મારી સોના બનાવી મારા હાથમાં રાખી ફરીશ... જેમ તેં મને રાખી છે તેમ...'
'સોના !...' અચલની આંખમાં કદી ન દેખાયેલાં અશ્રુઆકાર ધારણ કરી રહ્યાં.
અચલથી તો પોતાને હાથે અશ્રુ પણ લુછાય એમ ન હતું. સોનાએ અચલનાં અશ્રુ લૂછતાં લૂછતાં પોતાનાં અશ્રુ પણ મુખફેરવી લૂછી નાખ્યાં.
પડદા પાછળથી ડોકિયું કરતાં ડૉકટરે કહ્યું :
'જે સારવાર કરનાર દર્દીને રડાવે એને દર્દી પાસે બેસાડાય નહિ.'
'મારી ભૂલ થઈ, ડૉકટર' સોનાએ કહ્યું અને પોતાના મુખને પી જતી અચલની આંખોમાં સોનાએ પોતાની દ્રષ્ટિ ઢાળી દીધી.
કલ્પના અને સત્ય એક બની જાય એવી એ ક્ષણ હતી. એ ક્ષણોને લંબાવતાં આવડે તો આખું જીવન કલ્પના અને સત્યની હરીફાઈ મટી તલ્લક છાયો બની જાય.
અચલની આંખો બોલી ઊઠી :
'સોના ! તારા ભેગાં જીવી શકાશે– હું અપંગ હોઈશ તો ય.'
સોનાનું હૃદય ગર્વથી ફૂલ્યું. એણે પતિની પસંદગીમાં ભૂલ કરી ન હતી. એના કલ્પનાવર્તુલ કરતાં પણ સત્ય અચલ વધારે મોટો લાગ્યો- તે ધનિક કે સત્તાધીશ ન હતો છતાં !
