‘પણ તમે કહેવા શું માગો છો, મહેતાજી? તમારું ભાડું તમે પહેલાં લેતા પરવારો... અને તમારી પાઘડી પણ....'
'પાઘડીની બૂમ પાડશો તેથી મુંબઈનો કોઈ ઘરમાલિક ગભરાશે નહિ. તમે તો પાંચસો એક આપવાના હતા... પણ મને છસોં એક આપનાર મળ્યો. ઓરડીનો કબજો પણ અપાઈ ગયો.' મુનીમે સમાચાર કહ્યા.
'તમે માગ્યા હોત તો હું તમને છસો એક આપત.'
'માગવા તાગવાની વાત આપણી પાસે નહિ. તમારી રાહ તો જોઈ.. પણ... હવે બીજી ઓરડી ખાલી થાય ત્યારે વાત.' મુનીમે સહેજ પણ સંકોચ વગર કહ્યું.
'પણ મારે હવે અત્યારે શું કરવું ?'
'જ્યાંથી આવ્યા. ત્યાં પાછા જાઓ.'
'એ જગા ખાલી કરીને હું આવ્યો, અને મારા દેખતાં જ એ અપાઈ ગઈ. હવે જવું ક્યાં ?'
'અરે, આખું મુંબઈ પડ્યું છે ! સિનેમાનાટક જુઓ, જરા દરિયે ફરો....' કહી મુનીમ હસ્યો.
કિશોરને અત્યંત ક્રોધ ચડ્યો...મુનીમને પીંખી નાખવાની તેને ઈચ્છા થઈ. એના તરફ બૅગ છૂટી ફેંકવાની તેના હાથે તૈયારી કરી પણ એમાંની એક ઈચ્છા એ પૂર્ણ કરી શક્યો નહિ. એને બદલે બગલમાં લીધેલી ચટાઈ કિશોરે જમીન ઉપર પટકી અને તે મુનીમની ઓરડી બહાર નીકળ્યો. એની જ સાથે બહાર નીકળેલા એક માણસે તેને આશ્વાસન આપ્યું :
'તમારું નસીબ સારું માનો કે તમારી પાઘડીની રકમ હજી રહી છે. નહિ તો એ પણ જાત અને ઓરડી પણ જાત...આ તો મુંબઈ છે !'
