છોકરાનો બાપ કહે: “તે મારે તમારા અખતરાબખતરા નથી જોઈતા. છોકરાને સરખો ભણાવવો હોય તો ભણાવો; નહિતર ઉઠાડી લઉં.”
બીજા માસ્તરો મૂછમાં હસતા હતા. હું આ વખતે શું બોલું !
ઘેર ગયો. ખાવું ભાવ્યું નહિ. એારડીમાં જઈને વિચાર કરવા લાગ્યોઃ “માળું, આ તો રોજડી થઈ ! ખેર. રમતના નિયમો તો આપ્યા છે ને વધારે આપીશ. બાકી રમત રમાડવી તો જોઈએ જ. મારે મન તો એ જ શિક્ષણ સાચું છે.”
પડ્યાં પડ્યાં વિચાર આવ્યો: “માબાપની એકાદ સભા કરું ને રમતનો મહિમા સમજાવું. તેમની પાસેથી સ્વચ્છતા અને વ્યવસ્થાની બાબતમાં સહકાર માગુ. એ લોકો મદદ ન કરે તો મારું કામ માર્યું જાય. અને પોતાના છોકરાઓ માટે એટલું તો તેઓ કરે જ ને ! આપણે શિક્ષક લોકો માબાપોનો સહકાર માગતા નથી તેમાં આપણી જ ખામી છે, કાલે સભા બોલાવીશ.”
સભા ભરાઈ. આને સભા કહેવી કે કેમ ! ચાળીશ માબાપોને આમંત્રણ કર્યું હતું ત્યારે સાત પિતાઓ આવેલા હતા. મારી નિરાશાનો પાર ન હતો. મેં તો ભાષણ માટે સરસ તૈયારી કરી હતી. પણ મેં ઝુકાવ્યું. મને થયું કે આપણું કામ પ્રયત્નનું છે. ભાષણનો પણ આ અખતરો !
ઘણી ગંભીરતાપૂર્વક એક કલાક સુધી મનનીય ભાષણ કર્યું'. સાત જણમાંથી એકને ઘેર જવાનું તેડું આવ્યું ને તે ગયા; બીજાઓ મહા કંટાળે તે સાંભળી રહ્યા હતા. પણ મારા મુદ્દાઓ અગત્યના હતા ને તે તેમને સમજાવવા જ જોઈએ.
