બીજો કહે: “મારા મોટાભાઈની ચોપડીઓ છે તે લાવ્યો છું.”
ત્રીજો કહે: “મારી ચોપડીઓ તો મુંબઈથી મારા ફુઆ મોકલવાના છે. અહીંથી નથી લેવી.”
એક કહે: “મારા બાપા પૈસા આપવાની ના પાડે છે. તે કહે છે કે ચો૫ડી અમે અપાવી દેશું.”
મને થયું: “માર્યા ! પુસ્તકાલયનો મેળ મળવો કલ્પનામાં સહેલો હતો પણ ખરેખર તો ભારે આકરું છે !”
થોડાએક જણ પૈસા લાવ્યા હતા તેમના પૈસા રાખી લીધા, પહેાંચ આપી ને છોકરાઓને કહ્યું: “ઠીક.”
બીજે દિવસે છોકરાઓ કહે: “ અમારી ચોથી ? અમારો ઈતિહાસ?”
મે કહ્યું: “એ તો તમારા પૈસા ભેગા કરી મેં આ નવી વાર્તાઓની ચોપડીઓ આણી છેઃ તમે કહેતા હતા ને કે અમને વાર્તાની ચોપડીઓ વાંચવી બહુ ગમે છે તેથી.”
છોકરાઓ ખુશ ખુશ થઈ ગયા. તેઓ સારાં સારાં રંગીન પૂંઠાવાળી અને ચિત્રોવાળી ચોપડીઓ જોઈ પડાપડી કરવા માંડ્યા.
મે કહ્યું: “આપણી પાસે તો હજી પંદર જ ચોપડીઓ છે; પંદર જણા વાંચી શકશે. બાકી વીશ જણા મારી પાસે આવે, ને હું વાંચુ છું તે સાંભળે.” એકદમ ગડબડ ગોટાળા ન થાય માટે મેં ઉમેર્યું : “પહેલેથી પંદર જણા વાંચે ને બીજાએ મારી પાસે આવે.”
પંદર જણાએ પંદર ચોપડી ઉપાડી ને એના પર તૂટી પડ્યા. મે કહ્યું: “જે એક ચોપડી વાંચી રહે તે ટેબલ પર મૂકી દે, ને ત્યાં પડી હોય તે લે; એટલે વારાફરતી સૌને બધી ચોપડીઓ વાંચવા માટે મળે.”