બીજો કહે: “પણ લેસન તો આવડવું જ જોઈએ; ને ન
આવડે તો માસ્તર મારે જ ને !”
મેં પૂછ્યું: “પણ કોઈ ગોખે ને તો યે ન આવડે તો ?”
ત્રીજો કહેઃ “તો યે માસ્તર તો મારે. માસ્તર તો મારે જ. ન આવડે તો મારે."
મેં કહ્યું: “એ તો ઠીક, પણ તમને કોઈને માર ખાવો ગમે?”
બધા કહે: “ના; એ તે કોને ગમે !”
મેં કહ્યું: “હું લેસન આપીશ ને તમે નહિ કરી લાવો તો મારે તમને મારવા કે નહિ ?”
“પણ અમે લેસન કરી જ લાવીશું.”
“પણ ગેાખશો તો યે નહિ આવડે તો ?”
“તો...તો મારવું નહિ. મારો તો તો વાગે ! ન આવડે તો વધારે ભણાવજો ને અમે વધારે ગેાખીશું.”
મેં કહ્યું: “વારુ ત્યારે, આપણે આપણી વાત આગળ ચલાવીએ.”
પણ છોકરાઓનું મન આજે પેલા જીવામાં હતું. તેઓ બધા કહે: “જોજો તો, જીવો તો એવો છે કે પાછળથી માસ્તરને ગાળો દેશે ને ભીંત ઉપર એમનાં ચિત્ર કાઢશે ને જોડે ગાળો લખશે.”
મેં કહ્યું: “જીવાએ એમ ન કરવું જોઈએ. માસ્તરને એમ ન થાય.”
બધા કહે: “પણ માસ્તર એને બહુ મારે છે !”
મેં કહ્યું: “ત્યારે શું કરવું?”
છોકરાઓ કહેઃ “એને ન મારવો.”
મે કહ્યું: “ત્યારે લેસનનું?”
છોકરાઓ કહેઃ “લેસન ન કરી લાવે તો એને શાળામાંથી કાઢી મૂકવો. નાહકનો મારવો શું કામ ! મારવાથી આવડતું હોય તો તો રોજ મારે જ છે ને !”