મુન્દરાય એ રંગની સાડી હોય કે પશુ ખરી.” મુકુન્દે જરા વધારે બહાદુર થઈ કહ્યું: ‘‘ હાવી જ જોઇએ. હિંદુસ્તાન તા રંગાના દેશ છે. આપણે રંગોના પ્રયોગા કરવા જોઈએ. આ રંગને આપણે સરખાવી જોઈએ તે કેવું ? ” મિસ ગુપ્તાને આમાં ઘણા રસ પડ્યો. આજે દિવસે મિસ ગુપ્તા એવી જ સાડી પહેરીને આવી અને મુકુન્દને એ રંગનું સોલ્યુશન બતાવવા કહ્યું. મુકુન્દે કહ્યું: “ તમે પોતે જ બનાવા. હું બધી સામગ્રી કરી આપું. ” મુદ્દે તેમ કર્યું. બધી ક્રિયા કર્યા પછી એક હાથમાં ટેસ્ટ ટયુબ અને બીજા હાથમાં શીશી લઈ મિસ ગુપ્તા છેવટનું દ્રવ્ય રેડતી હતી, અંદર ધીમે ધીમે રંગ થતા જતા હતા તે જોતી હતી, અને તે જ વખતે તેના માથામાં ખામેલી પિન નીકળી ગઈ, અને છેડે! સરવા લાગ્યા. અધું જાણતાં અરધું અજાણુતાં તેનાથી મુકુન્દનું નામ દેવાઈ ગયું અને મુકુન્દે કંઈ નહિ કહી તેના છેડે! અહુ જ વિવેક અને મર્યાદાના દેખાવથી ખભા પર સરખા કરી આપ્યા. બસ. ત્યારથી મુકુન્દ જ આખી કૉલેજમાં ધન્યતમ યુવાન ગણાવા લાગ્યા. મુકુન્દની પ્રતિ! હવે વધવા માંડી. બધા વિદ્યાર્થીએ તેને માન આપવા લાગ્યા. નાકરા પણ તેને સલામ ભરવા લાગ્યા, અને તેના હુકમ ઉઠાવવા લાગ્યા. તેના ટેસ્ટ વખણાવા લાગ્યો. તેની મંત્રી કરવી એ ફૅશન થઈ, તેને ઘણા પૈસાદાર મિત્રા થયા. તેમને તે કેટલીક ઉત્તમ ચીજોના ઉપયોગ શીખવતા, ટાઈના પ્રકારા શીખવતા, રૅકેટ સંબંધી અને કટકા મારવા સંબંધી સલાહ આપતા, છેલ્લામાં છેલ્લી ઢખ સંબંધી અભિપ્રાય આપતો. આ ખુધા પ્રસંગાથી તે તે ન ખરીદી શકે એવી ઘણી ચીજો તેને વગર પૈસે મળતી.
૧
