સાય એકાવાળાએ ભાડું માગ્યું, મુકુન્દે ખિસ્સામાંથી પાકીટ કાઢ્યું, તેની ચાંપા પ ચપ ઊંધાઢી, અને અંદરથી એક રૂપિયા કાઢી એકાવાળા તરફ જાણે રૂપિયામાં શું છે એવા અભિનયયી ફૂંક્યા. એકાવાળા રૂપિયે લઈ ચાલવા જતા હતેા ત્યાં નાય ભરે કહ્યું: “કેમ ભાઈ, આટલું બધું ઠરાવ્યું હતું કે એકા તા આઠ દસ આનામાં આવે છે. મુકુન્દે બેદરકારીથી જવાબ આપ્યા: અમે તા કાક દિવસ ભાડું ઠરાવતા જ નથી. એટલી રકમમાં પાછું હું માગવું ? એની પાસે છૂટા પૈસા પણ નોંઢ હોય. ક્રમ અલ્યા, છૂટા પૈસા છે?* પેલે તે ના
પાડે ! મુકુન્દે વાત બંધ કરાવવાને માટે મેઢાના ફેરફાર કર્યો, પણ તેના પિતા એ સમજી શકયા નહિ. તેમણે કહ્યું: “ એટલા પૈસા તો ઘરમાંથી પણ નીકળશે. નહિ તો બજારમાંથી પશુ મળશે. .. < મુકુન્દે આખરે છેવટના ફેંસલાના અવાજથી કહ્યું: ‘ કાંઈ નહિ, બિચારા ગરીબ છે.” એકાવાળા આ રચનાથ ભટના દીકરાને સલામ ભરી ચાલતે થયા. પણુ પોતાના ઘરની સ્થિતિ આમ ચાર છ આના પાછા લેવા જેવી છે એ ખાખત આટલી બધી ખુલ્લી રીતે ચાળાઈ તેથી મુકુન્દને માઠું ઘણું લાગ્યું. પ્રયત્નથી હસતું માં રાખી તે ઉપર ગયેા. સમાન સાથે નિરર્થક હાસ્ય અને અસાન તરફ નિરર્થક તાક્ઝામ એ આધુનિકતાનાં લક્ષણ છે. ઉપર જઈ શેાડી વાતચીત કરી પછી ચા પીધી. ચા પીધા
d
