કરાય કૉલેજમાં બધેય કહી દેશે. મેં નિશાની કરી તેાય એકાવાળાની વાત પડતી ન મૂકી! હું કૉલેજમાં કેટલી કરકસર કરું છું તે એ સમજતા જ નથી. મિ. દલાલ પચીસ રૂપિયાનું રેકેટ વાપરે છે અને હું આઠ જ રૂપિયાનું વાપરું છું. તેથી જ હું તે દિવસે ટુર્નામેન્ટમાં હારી ગયા. છતાં સ્ટાઈલ તો મારી જ વખણાઇ હતી. કલેક્ટરે અને તેની પત્નીએ મારું નામ પૂછ્યું. હતું. હવે આમ કયાં સુધી સહન કરવું ? ક્રાં સુધી માન રાખવું ? હવે મારે એક વાર ડેાસ સાથે ચાખવટ કરવી જ જોઇએ. માન રાખવું એ મનની નબળાઇ છે. મુકુન્દ, મિત્ર! જાગે હેિ તેમ, બાપને કહેવાનો નિશ્ચય કરી ઊયે।. રલનાથ પાસે ગયા. મુકુન્દની વર્તુણૂકથી તેમને માઠું લાગ્યું હતું અને ‘ રુચિ નથી ’ કહી તે જગ્યા પણ નહોતા. અત્યારે ઉદાસ ચહ્ન થાકીને જરા આડે પડખે થયા હતા. જરા સળવળાર સાંભળતાં જ આંખ ઉઘાડી મુકુન્દને જોઈ તે બેઠા થયા. મુકુન્દ પાસે બેઠા પણ કાણ જાણે, તેના મિત્રા અને કોલેજનું વાતાવરણ નહોતું તેથી, કે પિતા પાસે છૂટ લેવાની ટેવ હિતેથી, તે વાત સર કરી શક્યો નહિ. તેણે ફરી સબળ થવાના નિશ્ચય કર્યો અને કૃત્રિમ વેગ અને બળથી તે મેલવા માંડયા. પણ આથી તેના લવામાં કાંઈ મર્યાદા કે ઢંગધડાકે ક્રમ કે વિચારસંકલના પણ રહી
નહિ આવું હું ક્યાં સુધી સહન કરી શકું? તમે મારી પ્રતિષ્ઠા મારા ભાઈબંધાના દેખતાં ખેાવરાવી મારૅ રૅકેટ વગર ચલાવવું પડે છે. તમે નક્કામા લાલ બહુ છે ! હું તમારી આમન્યા ક્યાં સુધી રાખું ? ' વગેરે તે જેમ આવે તેમ એલી ગયે. રધનાથ પેાતાની ટેવ પ્રમાણે કરે
- ૯૧
