પહેલુ ઇનામ } આપું પછી જ નામ આપું. હવે જુએ એ અરસાનું ‘પ્રજાબંધું.’ આગઢમાં અમદાવાદમાં એક જ નાટકમંડળી હતી: ‘ આર્જે નાટય કલાત્તેજક મંડળી,' તેના માલિક પાસે હું ગયા હતા. તેની પાસે થાડાં નાટકનાં કડાં ભાડે માગ્યાં. તે માટે આળ- ખાતા હતા. મને કહેઃ ‘ ભાઈ સાહેબ! હવે કપડાં તા કાઇ વિસ ન આપું. તે દિવસ ભાડે આપ્યાં હતાં તેમાંથી એક સાડી તદ્દન ફાટીને આવી. ' મેં કહ્યું: ‘ એમ તે કાઇ કાઢી નાખે ખરું વળી ?’ ‘ હા, હા, સાહેબ, તમારી પાસે ખાટું શા માટે મેલું? ાં, અલ્યા લાલિયા, પ્રમોલાના પાઠની સાડી લઈ આવ. સાડી આવી, મેં જે, એાળખી. મેં કહ્યું: ‘ લાવા, જો તમને નુકસાન થયું હોય તેા એ સાડી હું લઇ લઉં.’ ૧૫ રૂપિયા નક્કી કરી સાડી લીધી. મેં કહ્યું: ‘ પહેાંચ આપે. એટલે એ લાકા પાસેથી પૈસા હું લઇ શકું. તેણે હા કહી. પહોંચલખતાં મેં કહ્યું: ‘ કોઇ અણુધડ કરી હશે તે કાઢી હશે.' તે કહેઃ ' અરે, ના રે સાહેબ. અણુવા તે કાઇ નહેાતા. પેલા જેનેા પાઠ સૌથી વખણાયે હતા તે જ તે નામ તૈા મને યાદ નથી. અને પાર શેના હતા? એવાં નામે પણ યાદ ન રહે. પણ બધાં પેપરેડમાં તેનાં વખાણ આવેલાં હતાં. તેણે કાડી હતી. અને નાટક પછી એ દિવસ બધાં કપડાં મેડાં મળ્યાં. સાહેબ, ગમે તેમ પશુ કરા: તેમને કશી જવાખદારી મળે જ ના.’ મેં કહ્યું: ‘ આ અષી હકીકત પહોંચમાં લખા. મારે એ છેકરાશેાધી કાઢવા સહેલે પડે જુએ આ પહોંચ. તેમાં આ બધી હકીકત લખેલી જોઇએ છીએ ?
" . છે. હવે કહેા, તમારે ખીજી થી સાખીતી " ખા યાકાએ બૂમ પાડી: “ નામ કહેા, નામ હો. પ
N
