જેવું ધીમું ગાતાં મને નહિ આવડે, મારા જેટલું ઉતાવળું ગાઓ તો ગવરાવું.” બધી સ્ત્રીઓએ હા કહી. તરત રાસ ભેગો થયો. ડોશી બિન્દુને તેડીને ઊભાં રહ્યાં અને ઉપાડ્યું:
સુંદર વેણ વાગી, વેણ વાગી,
હું તો સૂતી નીંદરમાંથી જાગી
રે સુંદર વેણ વાગી, વેણ વાગી.
આટલાં ઘરડાં થયાં છે પણ ડોશીનો અવાજ અને તેનું માધુર્ય એવું ને એવું જ છે. તે એકલાં જ ગવરાવતાં હતાં પણ બે સ્ત્રીઓ સાથે ગાતી હોય એવો એમનો બુલંદ અવાજ હતો. રાસ ખૂબ ચઢ્યો. રાસ પૂરો થઇ ફરી વાર સ્ત્રીઓ ભેગી થઇ ત્યારે વિજયાએ કહ્યું: ‘ મા, સરસ ગાઓ છો. પણ તમારી સાથે ગાતાં તો થાકી જઇએ."
ડોશીએ કહ્યું: “ પણ મારાથી ધીમું ગવાય નહિં તે કેમ કરું ? અમારે આટલું ધીમું ગાવાનું હોય તો અમે થાકી જઇએ."
થોડી વાતચીત ચાલી, અને નવેક વાગે મીઠું મોં કરીને સમાજ વીખરાવા લાગ્યો. જતી વખતે બધી સ્ત્રીઓએ માજીને મંડળમાં આવવાનો ખાસ આગ્રહ કર્યો.
"આ ગીટ ગાંઢીજીને માતે જ બનાવિયું છે કે ?"
પહેરવેશમાં, વાળમાં, મૂછમાં, ચશ્મામાં ક્યાંક પણ જરા પણ ખોડ ન કાઢી શકો એવો ત્રીસ પાંત્રીસેક વરસનો એક પારસી ગંભીર થઇને મારી પાસે બેઠો હતો તેણે આ પ્રશ્ન પૂછ્યો.
મેં કહ્યું: “ ના."
