કપિલાય તે પછી ચારેક વરસે અમે ફરી મળ્યા. હું એલ્ફિન્સ્ટન ફૅસેજમાં ફર્સ્ટ બી. એ. માં હતા. પિલરાય ઇન્ટર આટર્સમાં એક વાર નાપાસ થ મુંબઈ આવ્યા હતા. પરીક્ષા મુંબઇની કાલેજમાંથી નીમાય છે માટે મુંબઈની નેટાના લાભ લેવા મુંબઈ આવવું તેમણે પસંદ કર્યું હતું. તેમની સાહિત્યપ્રવૃત્તિ આટલાં વરમમાં ઘણી વધી ગઇ હતી. મને તેમને માટે વે માન કરતાં કંટાળા અને ધૃણા વધારે આવતાં. પણ તેઓ તે પેાતાનાં કાવ્યેા, વાર્તા આદિમાં મસ્ત રહેતા. જે વયમાં નાપાસ પડતા તેની કવિતા કરતા, એક વાર તેમાં તર્ક અને ખર્કને અનાયાસે પ્રાસ મળી જતાં તેમના આનંદનો પાર રહ્યો નહાતા. એક વાર રજાના દિવસેામાં કપિલરાય મને મળવા આવ્યા. અલબત હું પણ માસિક્ર વગેરે વાંચતે થયા હતા. પણ સાહિત્ય સંબંધી તેમની વાતોમાં રસ નહ પડવાથી, અને તેમને ઝટ ઊઠવાની ટેવ નિહ હોવાથી, પાસેના મિત્રાને લાવ ચોપાટ રમવાનું શરૂ કર્યું. કલરાયને ચોપાટ રમવાનું પૂછ્યું ત્યારે કહે, કે આવી નિર્દય રીતે ‘સમયને મારવાનું’ પોતે પસંદ નથી કરત!. છતાં અમને સલાહ આપવા બેઠા. જે રમતા નથી, રમી શકતા નથી, તે હંમેશાં સલાહ આપવાનું કામ કરે છે. ચપાટ જેવી કાઈ લાંબી રમત નથી. હિંદુસ્તાનમાં જ્યારે લાકે નવરા હશે અને વખત ખૂટતા નાડ હાય, ત્યારે આ રમત ાધાઇ હશે. છતાં અમારી રમત ચગી. તેનું કારણુ અમારી રમવાની આવડત નવ પણ અણુાવત હતું. એ અણાવડતના અવકાશ અમે વાતેથી પૂરી લઈ મજા માણતા હતા.
re
