મોટાભાઈ રમણલાલને નિશાળમાં ઉનાળાની રજા પડી હોવાથી રજા ગાળવા તે પોતાના ભાઈ મણિભાઇને ત્યાં આવ્યા છે. મણિભાઈ મહેરાનપુરનો સ્ટેશન માસ્તર છે. રજાઓ પૂરી થવા આવી ત્યારે જ બરાબર રમણલાલને ટૂંટિયું થયું. તેથી તેણે ગામના ડૉક્ટર પાસે જુવારી સાથે દવા મંગાવેલી હતી.
મણિભાઇએ કહ્યું: “ કાંઈ નહિ ભાઈ. એ તો ટૂંટિયાની એક જ દવા આપે છે. આ દવા પી જાઓ. કાલે ડૉકટર નીકળવાના છે તેની પાસેથી દવા લઈશું. ”
બધે ટૂંટિયાના વાયરા હતા તેથી રેલ્વે ડૉક્ટર ટ્રેઇનમાં એકાંતરે ફરતો.
બીજે દિવસે મણિભાઇએ દવા માગી.
"કિસકે લિયે ? ”
“બડાભાઇ આયા હૈ ના ! ઉસ્કે લિયે."
"અચ્છા !"
"ઔર ઉસ્કા વેકેશન ભી પૂરા હોતા હૈ. ગઈ પરમું તો ઉસકા જાનેકા થા."
"કુછ ફિકર નહિ. મેં કૈસ કરતા હું. નામ ક્યા?"
"રમણલાલ."
ડૉક્ટરે આર. પી. પટેલ મોટેથી બોલતાં ટૂંકમાં લખ્યું અને ધંધો વગેરે પોતાની મેળે પૂરી લીધું. મણિભાઈ ડબાની બારીમાંથી ઊભો ઊભો જોતો હતો તેણે કહ્યું: “ ભાઈકી ઉમ્મર તા પેંત્તીસ વરસકી હૈ. તીસ તો મૈં હું."
“ અચ્છા, લેકિન દોનો ભાઇ બહુત જુવાન દિખા જાતા હૈ. ઉમ્મરસે કુછ ખોરાક (ડોઝ)મેં ફરક નહિ હોતા હૈ."
