તરત જ તેને બોલાવ્યેા. અમે બધા તો બાઈ હિરા તરફ જ જોયા કરતા હતા. અમારે લીધે નવો તહોમતદાર તેના તરફ જોવા લાગ્યો. શિરસ્તેદારે સાધારણ પૂછ્યું: “ અલ્યા શી નાત છે ? ” તે કહે: "ઓંજણો.” મેં કહ્યું: “ તો તો જરૂર કાંઇ બૈરીની તકરાર હશે.” શિરસ્તેદાર કહેઃ “ ના, ના. બળદની ચોરી છે.” એટલામાં હરિએ મોં ઉઘાડ્યું. તેને રૂપાળી કહી
શકાય તેવી તે હતી. બાંધો નાનો અને બેઠા ઘાટનો, જેને ઉંમર જણાતી નથી તેવો હતો. વર્ણ સફેદ હતો પણ એવો સફેદ કે તેના સામું જોયે આપણને જુગુપ્સા થાય. મોના અવયવો પ્રમાણસર હતા પણ એવા હતા કે તેના મનમાં શા વિચારો ચાલે છે તે જરા યે કળાય નહિ. આંખો માંજરી
હતી અને સ્ત્રીઓ એમ જ કહે કે તેની આંખમાં સાાપોલિયાં રમે છે. ટૂંકમાં તે પ્રથમ દૃષ્ટિએ રૂપાળી હતી, પણ તેના સામે જેમ જેમ જોઇએ તેમ તેમ કાંઈ અકથ્ય અભાવ જ વધતો જાય. તેની પાસેથી જતાં રહેવાની ઇચ્છા થાય અને છતાં તેનાથી દૂર નજર ન ખસેડી શકાય એવી તે હતી.
“ હું તેને નિહાળતો જોતો હતો એટલામાં પેલો ઓંજણો ધ્રૂજી ઊઠ્યો અને બે હાથ જોડીને સાહેબને કહેઃ “ બાપજી, મારે અરજ કરવાની છે.” પોલીસો ચમક્યા કે કાંઇ પોલીસે માર માર્યાંની કે એવી વાત કરશે. મેં જાણ્યું કદાચ ગુનાની કબૂલત આપવાના હશે. કોર્ટ કહે: ‘બોલ, શું છે ?'
ઓંજણો . “ બાપજી, પેલી બૈરી મારી છે."
કોર્ટે કહ્યું: "કયી ? પહેલા નંબરની કે બીજા નંબરની ?"
જાણે જગત આખું કોર્ટના નંબરોમાં જ વિચાર કરતું હોય !
ઓંજણો બોલ્યો: "બાપ, ધોળી છે તે." વાછડી ઓળખાવતો હોય તેમ.
