“પાંચમો.”
“કોઈને દેશમાંથી બોલાવશો કે ઇસ્પિતાલમાં જવાનાં છો? ”
“ જવાની તો છું ઇસ્પિતાલમાં, પણ આ હેમુને રાખવા મારી મોટી બહેનને લખ્યું છે તે આવશે, છોકરાં તો બાપહળ્યાં જ સારાં. આ તો મારા વગર રહેતો જ નથી.” માજીએ હવે રતિલાલને કહ્યું : “પણ અલ્યા, તું કેમ આવતો નથી? મારા જગુની પેઠે ઘર બહાર ન નીકળવાનો નિયમ લીધો છે?”
“મા, હું તો નિયમ જ કશાનો નથી લેતો ! ને કહું, શા માટે નથી આવતો. મને જગુભાઈના નિયમોની બહુ બીક લાગે છે, મારાથી નિયમોમાં રહી શકાતું નથી.”
“જા, જા, હવે; અમારે અહીં એવા શા નિયમો છે વળી ?”
“શા નિયમો છે? પ્રથમ પહેલાં તો આ જગુભાઈ પરણતા જ નથી, એ ઓછો નિયમ છે ? વળી ચા ન પીએ, બીડી ન પીએ, ક્યાંય રમવા ન જાય, ક્યાંય મળવા ન જાય. આટલા બધા નિયમો એમને કોણ જાણે જડે છે ય ક્યાંથી ને એ પાળે છે ય ક્યાંથી? જગુભાઈ, મને સમજાવો તો ખરા, તમે શી રીતે આટલા બધા નિયમો પાળો છો?”
“શી રીતે કેમ વળી ? તમે પણ સ્વદેશી નથી પહેરતા ?”
“એ નિયમ પણ હું નથી પાળતો. આ તમારા મહાત્માજીના માણસો આવીને ઊજમને સમજાવી ગયા અને તેણે સ્વદેશી લેવા માંડ્યું, એટલે હું પણ સ્વદેશી જ વાપરું ને, બીજું શું કરું? હું કયે દહાડે કશી વસ્તુ બજારમાં લેવા જાઉ છું ?”
“તમારે નિયમો પાળવા માટે બૈરીની જરૂર છે ને મારે નથી એટલે હું નથી પરણતો, બસ ! એમાં નવીન શું છે ?” બધાં એકદમ હસી પડ્યાં.
