ફ્લૉરેન્સ જ્યારે સત્તર વર્ષની થઈ ત્યારે પોતાના પિતાની સાથે
શાળાઓની દેખરેખ કરવા તથા ગામડામાં વસતા ગરીબ લેાકેાની મુલાકાતે
જતી. લાકેાની તેના ઉપર ઘણી જ મમતા હતી અને સર્વે તેને
ઘણી જ માયાળુ તેમજ બુદ્ધિવાન બાળા ગણતાં. તેણે પરદેશની મુસાફરી
પણ થોડી ઘણી કરી હતી. તે ફ્રેંચ, જર્મન અને ઈટેલીઅન ભાષા
સારી રીતે બોલી શકતી હતી. સંગીતમાં પણ એનો ઘણો જ મધુર
કંઠ હતો. ચિત્રકામ, છબી પાડવાનું કામ, સર્વમાં તેણે પ્રવીણતા મેળવી
હતી. શીવતાં, ભરતાં પણ તેને ઘણું ઉત્તમ પ્રકારનું આવડતું. ગરીબ
લેાકેાને માટે તે ગરમ લુગડાં હાથે શીવતી, ભરતી અને ક્રીસ્ટમસ વખતે
સર્વ તેમને બક્ષીસ આપતી.
લીહર્સ્ટ અને ઍમ્બબ્લીના પાદરીઓને તે ઘણી જ સહાયભૂત થતી. ગરીબ લોકોની ઝુંપડીમાં તેનું નામ એક દેવી સમાન ગણાતું. લેાકો તેની આતુરતાથી રાહ જોતાં અને એટલી નહાની વયમાં સર્વને ને દુઃખમાં દીલાસો દેતી. લોકો તેની આગળ નિખાલસ દીલથી પોતાનાં સુખ દુઃખની વાતો કરતાં અને તેને એક મિત્ર કરતાં પણ અધિક ગણતાં.
જો કોઈ કુટુંબમાં મંદવાડ હોય તો તરત “મિસ ફ્લૉરેન્સ” ની સલાહ પૂછવામાં આવતી, કારણ કે એટલી ઉમરે પણ નર્સીંગનો થોડો ઘણો અભ્યાસ તેણે કર્યો હતો, તેમજ બિમાર માણસને આશ્વાસન અને શાંતિ મળે એવા ઉપચાર એમને સ્વાભાવિક રીતે જ સૂઝતા હતા. એમનો કંઠ પણ એટલે મધુર અને પ્રિયકર હતા કે માંદા માણસના મોં આગળ તે વાંચતાં તો તેમને આનંદ મળતો.
બાળપણથી જ લેાકોપયેાગી જીવન ગાળવા તરફ તેમની વૃત્તિ હતી. તે વખતની સારી સ્થિતિની બાળાઓને કાંઈ પણ તરેહનો ઉદ્યમ
