‘જી, ના. હું તો તિલ્લુએ કહેલો સંદેશો જ તમને કહી સંભળાવું છું. એણે અષ્ટગ્રહ યુતિ થાય ત્યાં સુધી એકલાં જ રહેવાનું વ્રત લીધું છે.’
‘પણ આવું વ્રત તે હોય ?’
‘શેઠ, અષ્ટગ્રહની યુતિ એવી આફતભરી છે કે માણસને એમાંથી ઊગરવા જાતજાતનાં વ્રતો લેવાં પડ્યાં છે. આ મેં પોતે જ સહસ્ત્રચંડી યજ્ઞનું વ્રત લીધું છે ને ?’
‘તમારું વ્રત તો સમજી શકાય એમ છે. પણ તમારી છોકરી આવું વ્રત લે એ વિચિત્ર લાગે છે.’
‘વિચિત્ર તો મને પણ લાગે છે. પણ આજકાલની છોકરીઓ તો તમે જાણો છો ને ?’
‘મારે એકેય છોકરી જ નથી, પછી શી રીતે જાણું ?’
‘એટલા નસીબદાર છો, શેઠ કે તમારે એકેય છોકરી નથી, માત્ર છોકરો જ છે. તિલ્લુ જેવી દીકરી ઘરમાં હોત તો ખબર પડત કે સાપના ભારા કેમ સચવાય છે.’
‘એટલે જ તો હું તમને કહું છું કે તમારે માથેથી એ સાપનો ભારો ઉતારીને મારા પ્રમોદના હાથમાં સોંપી દો એટલે તમે હળવા ફૂલ થઈ જાઓ.’
‘પણ એ અષ્ટગ્રહ યુતિ પછી જ થઈ શકે. ત્યાં સુધી તો તિલ્લુએ વ્રત લીધું છે.’
‘આવી ભણેલગણેલ છોકરી વળી વ્રત-વરતોલા જેવા વહેમમાં માનતી હશે ?’
‘આજ સુધી તો નહોતી માનતી. પણ આ ગ્રહાષ્ટક યોગની આગાહીઓ સાંભળીને એવી તો ગભરાઈ ગઈ છે કે હમણાં તો રોજ ડાન્સની પ્રેક્ટિસ છોડીને આઠેય પહોર જપ-તપ જ કર્યા કરે છે.’
‘મને આવી ભક્તાણી પુત્રવધૂ જરાય પસંદ નથી. પણ આ પ્રમોદે ૨ઢ લીધી છે એટલે હું લાચાર છું.’
