‘પણ મારી તો રિટાયર થવા વખતની કૉફી પણ બાકી છે.’
‘કેમ ?’
‘હું કાલ રાતનો રિટાયર થયો જ નથી. સમી સાંજના પૈડાં ઉપર જ આંટા મારું છું. હરામ છે જરાય ઊંઘ કરી હોય તો.’
‘હવે અહીં રાવટીમાં નિરાંતે ઊંઘ ખેંચજો.’
‘પણ એ રાવટીઓમાં તમારા બાવા બ્રાહ્મણો કોઈ મને ઓળખી કાઢશે તો ?’
‘એ લોકો ક્યાં તમારા શેરહોલ્ડરો છે ?’
‘અરે, પણ આજકાલ તો બાવાઓના પણ મોટા બૅંક-ઍકાઉન્ટ નીકળી આવે છે. છાપાંમાં નથી વાંચતા ?’
‘પણ એમાં તમારે ગભરાવાની જરૂર નથી.’
‘પણ ન કરે નારાયણ, ને કોઈક મને ઓળખી પાડે ને, પોલીસને ખબર આપે તો ?’
‘તો તમે વેશપલટો કરી નાખો.’
‘કેવી રીતે ?’
‘તમે પણ એ બાવાઓ ને બ્રાહ્મણો જેવી દાઢી પહેરી લો.’
‘એવું તે કરાય ?’
‘એમાં શું ? જાન બચાવવા ગમે તે કરવું પડે.’
‘પણ હું પ્રકાશશેઠ, ઉદ્યોગોનો બેતાજ બાદશાહ ઊઠીને બાવાનો વેશ પહેરું ?’
‘આમેય બાવા બન્યા જ છો, તો એનો વેશ પહેરવામાં શો વાંધો ?’ સર ભગને સમજાવ્યું : ‘ટોપી પહેરવામાં ત્રણ ગુણ : નહિ વેરો, નહિ વેઠ, બાવો બાવો સહુ કરે ને સુખે ભરે પેટ.’
‘પણ હું કોણ ? પ્રકાશજૂથનો રાજા.’
‘એ બધું હવે ભૂલી જાઓ. ને પગમાં ઝાંઝરિયાં ન પહેરવાં હોય તો ઝટપટ દાઢી પહેરી લો. તમે થઈ જાઓ ગુરુ ને પ્રમોદકુમાર
