‘લ્યો બોલ્યા ! ફેરા ફેરવી દો. મારી તિલ્લુને તમે લોકો શું સમજી બેઠા છો ?’
‘અમારા ખીમચંદ વેરે વરાવેલી કન્યા જ, બીજું કાંઈ નહિ.’
‘એ વાત નહિ બની શકે.’
‘શું બોલ્યા ?’
‘મારી તિલ્લુ હવે તમારા છોકરાને નહિ પરણી શકે.’
‘હેં ?’ આખી જાનમાંથી એકસામટા હુંકાર ઊઠ્યા.
‘સાચું કહું છું. હું મારી છોકરીને સવેલી બીજે ક્યાંય પરણાવવા માગતો નથી. છતાં એ મનોમન બીજાને વરી ચૂકી છે.’
‘બીજો છે કોણ ? કાંઈ ખબર પડે ?’
‘એ એનો ઈચ્છાવર છે.’
‘અરે એવા ઇચ્છાવર–બિચ્છાવર માર્યા ફરે. ઓળખો છો અમે કોણ છીએ ? જલાલપર–બાદલાના જાનૈયા હા, બીજે ક્યાંયના નહિ. અમારા ગામની વરેલી કન્યાને સવેલી લઈ જાનારને ચીરીને મીઠું ભરી દઈએ, હા ! અમે ઓછા ઊતરીએ તો અમારી નદીનું પાણી લાજે, હા !’
‘તમે લોકો કયા યુગમાં જીવો છો ?’
‘કળયુગમાં જ. નહિતર કાંઈ આવાં કપટ થાય ? અમારે ઘરે વરાવેલી કન્યાને કાંઈ આડેથી પારકાંને પરણાવી દેવાય ?’
‘પણ હજી તિલ્લુ કોઈને પરણી જ નથી ને.’
‘ઇ તો પગલાંફેર થ્યો, એમાં બચી ગઈ. મારા ખીમચંદનાં નસીબ જોર કરતાં હશે, તો અમે ટાણાસર જ આવી પૂગ્યાં. જરાક અસૂરાં થ્યાં હોત તો હથેવાળો થઈ જતાં વાર ન લાગત.’
‘હું તમને સો વાતની એક વાત કહી દઉં ?’
‘ઇ સાંભળવા તો અમે જલાલપર–બાદલાથી આંયા લગણ લાંબા થઈને આવ્યા છીએ.’
‘તો સાંભળી લો. બરાબર સાંભળી લેજો…’