‘અહીંથી આગળ હવે ગાડી નહિ જઈ શકે.’
‘એમ બને જ કેમ ?’
‘ગાડી ચાલી શકે એટલી મોકળાશ જ અહીં નથી.’
‘તો પછી શું અમે પગે ચાલતા જઈએ ?’
‘બીજો છૂટકો જ નથી.’
‘તોબાહ ! તોબાહ !’
કટાણું મોઢું કરીને સર ભગન અને લેડી જકલ પોતાની કેડિલેકમાંથી હેઠાં ઊતર્યાં. દેવલોકમાં વસતા જીવોનું ક્ષીણે પુણ્યે મૃત્યુલોકમાં પતન થઈ રહ્યું હોય એવો એ અકારો અનુભવ હતો. પણ પેટની પેઠે જ પુત્રીને ખાતર ગમે તેવી વેઠ કરવા તૈયાર થયેલા આ માવિત્રો મન વાળીને આગળ વધ્યાં.
‘શેઠશેઠાણીની મોખરે ચાલતો ડ્રાઈવર આ સાંકડી નેળમાં થોડી થોડી વારે સામે મળનાર માણસોને પૂછી રહ્યો હતો.
‘કંદર્પકુમાર ક્યાં રહે છે ?’
‘કોણ કંદર્પકુમાર ? સાચું નામ બોલો તો ખબર પડે.’
‘તે નામ તે વળી ખોટું હોઈ શકે ?’
‘પણ આવું ફેન્સી નામ તે સાચું હોઈ શકે ?’
‘ફેન્સી ?’ સર ભગન વિચારી રહ્યા : હા, કંદર્પકુમાર નામ તો ફેન્સી જ લાગે છે. મર્સરાઈઝ્ડ કાપડ જેવું જ. જાણે નવીન જાતની ફૂલાવાયલ પણ. તો પછી એનું સાચું નામ શું હશે ? કંદર્પકુમાર નહિ, તો પછી એ કયો કુમાર હશે ?
સર ભગન કરતાં લેડી જકલ વધારે ચોખલિયા હતાં. એમનાથી