પૃષ્ઠ:Grihashtak Vatta Ek.pdf/૧૬૭

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.







૧૮.
‘હું વરી ચૂક્યો છું’
 

‘અહીંથી આગળ હવે ગાડી નહિ જઈ શકે.’

‘એમ બને જ કેમ ?’

‘ગાડી ચાલી શકે એટલી મોકળાશ જ અહીં નથી.’

‘તો પછી શું અમે પગે ચાલતા જઈએ ?’

‘બીજો છૂટકો જ નથી.’

‘તોબાહ ! તોબાહ !’

કટાણું મોઢું કરીને સર ભગન અને લેડી જકલ પોતાની કેડિલેકમાંથી હેઠાં ઊતર્યાં. દેવલોકમાં વસતા જીવોનું ક્ષીણે પુણ્યે મૃત્યુલોકમાં પતન થઈ રહ્યું હોય એવો એ અકારો અનુભવ હતો. પણ પેટની પેઠે જ પુત્રીને ખાતર ગમે તેવી વેઠ કરવા તૈયાર થયેલા આ માવિત્રો મન વાળીને આગળ વધ્યાં.

‘શેઠશેઠાણીની મોખરે ચાલતો ડ્રાઈવર આ સાંકડી નેળમાં થોડી થોડી વારે સામે મળનાર માણસોને પૂછી રહ્યો હતો.

‘કંદર્પકુમાર ક્યાં રહે છે ?’

‘કોણ કંદર્પકુમાર ? સાચું નામ બોલો તો ખબર પડે.’

‘તે નામ તે વળી ખોટું હોઈ શકે ?’

‘પણ આવું ફેન્સી નામ તે સાચું હોઈ શકે ?’

‘ફેન્સી ?’ સર ભગન વિચારી રહ્યા : હા, કંદર્પકુમાર નામ તો ફેન્સી જ લાગે છે. મર્સરાઈઝ્‌ડ કાપડ જેવું જ. જાણે નવીન જાતની ફૂલાવાયલ પણ. તો પછી એનું સાચું નામ શું હશે ? કંદર્પકુમાર નહિ, તો પછી એ કયો કુમાર હશે ?

સર ભગન કરતાં લેડી જકલ વધારે ચોખલિયા હતાં. એમનાથી