‘બાળકબુદ્ધિમાં નહિ, યૌવનબુદ્ધિમાં જ આમ કર્યું છે, અને જાણીબૂઝીને જ બધું કર્યું છે.’
‘શું ?’
‘મારું અપમાન… ઘોર અપમાન.’
‘અમારે ઘેર તમારી આગતાસ્વાગતામાં તિલ્લુને હાથે કાંઈ કસૂર થઈ હોય તો એના વતી અમે માફી માગવા જ આવ્યાં છીએ.’
‘એમ માફી માગવાથી આ અપમાનનો બદલો નહિ વળી શકે.’
‘તો તમે કહો એ માગીએ અથવા આપીએ.’
‘હું જે માંગુ છું એ તમે નહિ આપી શકો.’ કંદર્પકુમારે કહ્યું.
સાંભળીને લેડી જકલ જરા શરમાઈ ગયાં. સર ભગન પણ એનો ભાવાર્થ સમજી ગયા. બેઉને ખાતરી થઈ ગઈ કે કલાકાર તિલ્લુના હાથની જ માગણી કરી રહ્યો છે. જેના ગ્રહણ આડે આજ સુધી અમે વિન્ઘો નાખતાં આવ્યા છીએ એ પુત્રીના પાણિગ્રહણની જ અત્યારે માગણી થઈ રહી છે અને એનો સ્વીકાર કરવા તો અમે અત્યારે સામે ચાલતાં આવ્યાં છીએ. તેથી જ તેઓ ઉમંગભેર પૂછી રહ્યાં.
‘બોલો, બોલો. તમારી શી માગણી છે ?’
‘કહું છું કે એ તમે પૂરી નહિ પાડી શકો.’
‘વાતમાં શો માલ છે ? તમે બોલો એટલી જ વાત.’
‘એ તમારા હાથની વાત નથી.’
‘હાથની વાત કરવા જ અમે અહીં સુધી આવ્યાં છીએ.’
‘તમે શું નાટકના નિર્માતા છો ?’ કંદર્પકુમારે કરડાકીથી પૂછ્યું.
આ અણધાર્યો પ્રશ્ન સાંભળોને સર ભગન અને લેડી જકલ મૂંઝાઈ રહ્યાં. ‘લગ્નને અને નાટકને શો સંબંધ ?’
‘તમે શું આ નાટકના સૂત્રધાર છો કે મારી માગણી પૂરી કરી શકો ?’ કલાકારે ફરી પૂછ્યું.
સર ભગને સામું પૂછ્યું :
