કરીને સાકર પીરસો છો ?’ સામેથી પડકાર થયો.
‘અરેરે ! વાતમાં શો માલ છે ? તમારો સાંભળવાફેર થયો હશે. તમને જંગલી કહેનારની જીભ કાપી નાખું. તમે તો મારા વહાલા વેવાઈ.’
‘હજી કાલ રાત સુધી તો અમને ગેરકાયદે ગૃહપ્રવેશ કરનારા ગણતા હતા ને આજે આટલું વહાલ ક્યાંથી ઊભરાઈ આવ્યું ?’
‘રાઈના પાડ તો રાતે ગયા, શેઠ, તમે તો હવે અમારા સહુથી વહાલા સગા થઈ ગયા.’
‘ઓચિંતા જ કાંઈ ?’
‘સમય સમયનું કામ કરે છે, શેઠ. હવે તમારો ખીમચંદ તો મારે દીકરા કરતાંયે સવાયો ગણાય.’
‘કારણ કાંઈ ?’
‘એ મારો જમાઈ થઈ ગયો.’
‘પણ ક્યારે ?’
‘થોડી વાર પહેલાં જ. હમણાં જ એનો હથેવાળો થઈ ગયો.’
‘પણ મારી ગેરહાજરીમાં જ ?’
‘હું પણ હાજર નહોતો.’
‘શી વાત કરો છો ?’
‘સાચું કહું છું. આજકાલનો જમાનો તમે જાણો છો ને ? જુવાનિયાં પરણે એમાં મોટેરાંની હાજરી શોભે જ નહિ.’
‘પણ આપણે તે માબાપ મૂઆં છીએ કે માત્ર મોટેરાં જ છીએ ?’
‘કબૂલ, પણ આપણે માબાપ તરીકે હાજર રહીનેય કયો રાયજંગ જીતી નાખવાનો હતો ?’
‘અરે, ઇમ તી કાંઈ હોય, ભગવાનજી શેઠ ? આપણે બેય વહાલા વેવાઈ હથેવાળો થયા પછી ભાવે કરીને ભેટી શક્યા હોત.’
‘તે લોને, હજી પણ ભેટી લઈએ. હજીય ક્યાં મોડું થયું છે ?’
