‘મને તમારી ઉપર જ હસવું આવે છે.’
‘અરે, આ તારાં મમ્મી-પપ્પા અહીં મોતની રાહ જોતાં બેઠાં છે, ને તને હસવાનું સૂઝે છે ?’
બુચાજીની વાત સાચી હતી. અત્યારે દીવાનખંડમાં બિછાવેલો અસલી ઈરાની ગાલીચો કોઈના ઉઠમણાની સાદડી જેવો લાગતો હતો. સર ભગન યમરાજના તેડાની રાહ જોતા હોય એવા અસ્વસ્થ જણાતા હતા છતાં એમણે ખેલદિલીથી બુચાજીને કહ્યું :
‘ભલે હસે. મારે દીકરો કે દીકરી, જે ગણો તે આ એક તિલ્લુ જ છે. એ ભલે હસતી. એ એક હસતી રહે તો મારું જીવન અને મૃત્યુ બેઉ સાર્થક થશે.’
સાંભળીને તિલું વધારે હસી.
બુચાજી બોલ્યા : ‘ભલે બાવા, ભલે હસવા દો. પોરીને હસવા દો. હસે તેનાં ઘર વસે.’
આથી તો તિલોત્તમાએ વધારે રમૂજ અનુભવી અને વધારે હસવા માંડ્યું. માતાપિતાને અવિનય જેવું ન લાગે એ ખાતર એણે મોં આડે રૂમાલ દાબીને હસવા માંડ્યું.
‘કેમ રે, અલી, આમ હાહા હીહી કરે છે ?’ બુચાજીએ પૂછ્યું.
તિલ્લુએ યૌવનસહેજ શરમ અનુભવી એટલે લેડી જકલે જ ખુલાસો કર્યો :
‘એ તો તમે એને હસે તેનાં ઘર વસે એવી વાત કરી ને, એટલે જ.’
‘તે એમાં ખોટું શું કહ્યું ? ને એમાં હસવા જેવું બી સૂં છ ?’
‘કશું જ નથી. પણ આજકાલની છોકરીઓ ! આ કલા–કલા કરીને નાચ્યા કરે એમાં પછી ઘર ક્યાંથી વસે ?’
‘પન હજી ક્યાં મોડું થઈ ગયું છે ? તિલ્લુની ઉંમર કાંઈ વીતી નથી ગઈ. અમારે પારસીઓમાં તો ચાલીસ વરસ પહેલાં અદરાવાનો આઇડિયા બી કોઈને નહીં સૂઝવાનો.’
