જોડે પુત્રીનું પાણિગ્રહણ થાય તો તો સોનામાં સુગંધ મળે, એવી લાગણી સર ભગન અનુભવી રહ્યા.
‘કરી નાખો, શેઠ, કરી નાખો.’
‘શું ? તિલ્લુનો વિવાહ !’
‘એ તો થવાનો જ છે ને ? આજે નહિ તો કાલે થશે. ડોસી કુંવારી રહી એમ ક્યાંય સાંભળ્યું છે ?’
‘પણ તિલ્લુ ડોસી થાય ત્યાં સુધી શું હાથ જોડીને બેઠાં રહીએ ?’
‘અરે, તિલ્લુબહેનનો તો તાત્કાલિક લગ્નયોગ હોય એવું મને વરતાય છે.’
‘શા ઉપરથી ?’
‘એમની જન્મકુંડળીના યોગ ઉપરથી. હું તો મારી નજર સામે જ એનો હથેવાળો થતો જોઈ રહ્યો છું.’
‘પણ હું હજી કેમ કાંઈ જોઈ શકતો નથી ?’
‘અરે મારા શેઠ, શુભ કામ બધાં શુભ ચોઘડિયે જ થાય. મંગળ ઘડી આવી પહોંચશે ત્યારે તમને ખબરેય નહિ પડે.’
‘ના, એમ નહિ. મારે ખબર રાખવી છે. એમ મારી જાણ બહાર કોઈ હાલીમવાલી જોડે એ વીંટી બદલી નાખે એવાં લગ્ન....’
‘ગાંધર્વ લગ્ન કહેવાય.’
‘એ ગધેડિયાં લગ્ન મને ન પોસાય. હું આ મારે સગે હાથે જ કન્યાદાન આપું ત્યારે જ એને સાચું ન ગણું.’
‘સાહેબ ! સાહેબ !’ સેક્રેટરી સેવંતીલાલ દીવાનખાનામાં ધસી આવ્યા.
‘શું છે?’ ભગને પૂછ્યું.
‘મિલમાંથી ફોન હતો.’
‘કોઈ કામદાર સાપ્ટિંગમાં આવી ગયો ?’
