સેવંતીલાલે કહ્યું : ‘એ તો કહે છે કે હું અહીં ચા પીવા નથી આવ્યો.’
‘ત્યારે શા માટે આવ્યો છે ? એની ફી તો ચૂકવી દીધી છે ક્યારની.’
‘એ તો કહે છે કે હું અહીં નૃત્યકલાનું પાન કરવા આવ્યો છું.’
‘એ નાદિયાને હું જ નૃત્યપાન કરાવી દઉ, થોભો જરા.’ કહીને સર ભગન દીવાનખાના તરફ ઉપડ્યા.
સર ભગનની ઉપાધિઓને પાર નથી. દીવાનખંડમાં બૅરિસ્ટર બુચાજી જોડે હજી એમણે બેએક મિનિટ પણ વાત ન કરી ત્યાં તો એક પછી એક રાવફરિયાદ આવવા માંડી:
‘સાહેબ, એક હજાર ડબાથી ભરેલાં વૅગનોની સ્પેશિયલ હજી સાઈડિંગમાં જ પડી રહી છે અને સ્ટેશન માસ્તર કહે છે કે, સાંજ સુધીમાં ખાલી નહિ કરો તો.....’
‘તો ડૅમરેજ ચડાવશે, એટલું જ ને ?’
‘ના જી, એ તો કહે છે કે અમારા મજૂરો બધા જ ઘીના ડબા રસ્તા પર ફેંકી દેશે, અને સ્પેશિયલ પાછી ઉપડી જશે.’
‘કારણ કાંઈ?’
કહે છે કે આજકાલ વૅગનની ખેંચ છે એટલે આમ આગવી ગુડ્ઝ ટ્રેઈનને સાઈડિંગમાં જ પડી રહેવા ન દેવાય.’
‘તે શું હજારેય ડબા રસ્તા પર ઢોળી દેવાય ?’
‘પણ સાંજ સુધીમાં આપણે કબજો નહિ લઈએ તો રેલવેવાળા તો એ સાચે જ રસ્તા પર ઢોળી નાખીને ગુડ્ઝ ટ્રેન પાછી લઈ જશે.’
‘અરે, તો તો થઈ રહ્યું ને ? તો તો સહસ્ત્રચંડી યજ્ઞમાં એક સહસ્ત્ર કુંભ ધીનો હોમ શી રીતે થાય ?’
‘પણ તો પછી બીજો ઉપાય શો ?’
‘આપણા અન્ડરગ્રાઉન્ડ ગોદામમાં.’