અચરજ તો જુઓ ! પ્રકાશશેઠને ત્યાં કોઈ ન જ ઉપાડે નહિ ને ઉપાડે ત્યારે સરખો જવાબ જ આપે નહિ.
આખરે રાતે બે વાગ્યે સેવંતીલાલ હૉસ્પિટલમાંથી પાછા આવ્યા ત્યારે શેઠે પૂછ્યું :
‘બુચાજીને કેમ છે?’
‘બ્લડ પ્રેશર બેહદ વધી ગયું છે.’
‘શાથી !’
‘ડૉક્ટર કહે છે કે એને જ્ઞાનતંતુઓ ઉપર આઘાત લાગી ગયો છે.’
‘પણ કેમ કરીને ?’
‘કાંઈ ખબર નથી પડતી પણ બેશુદ્ધિમાં ‘ટિલ્લુ, ટિલ્લુ’ રટ્યા કરે છે.’
‘મરે મૂઓ એ બુચાજી !’ લેડી જકલ બોલી ઊઠ્યાં.
‘તે એ ડૉકટરની હાજરીમાં જ બોલબોલ કરે છે ?’ ભગને પૂછ્યું.
‘ના, નર્સની હાજરીમાં.’
‘એ પણ એ જ થયું ને?’ લેડી બોલ્યાં, ‘પારકાંની હાજરીમાં મારી કાચી કુંવારી છોકરીની વગોવણી કરી રહ્યો છે એ કપાતર !’
‘પણ નર્સ એમાં કશું સમજી નથી. ટિલ્લુ એટલે કોણ, એમ મને પૂછ્યું ત્યારે મેં કહ્યું કે, એ તો બુચાજીના પ્યારા કુતરાનું નામ છે.’
‘એને જ લાયક છે એ અલેલટપુ !’ જકલ બોલ્યાં.
‘વારુ, પણ પ્રકાશશેઠનો ફોન બગડી ગયો છે કે શું ?’
‘ના રે, એ તો હું તમને કહેતાં જ ભૂલી ગયો.’
‘શું?’
‘શહેરમાં અત્યારે જબરી અફવા છે.’
‘શાની ? વિમલ તળાવ ફાટવાની ?’
