જહાંગીરી–ફકીરી એ, લલાટે છે લખાવી મેં.
પ્રજા એ હું-નૃપાલ એ હું; ઉરે ઓ એકલી, તું-તું !
દીધાં છોડી પિતા માતા, ત્યજી વહાલી ગુણી દારા;
ગયો, વહાલી, ગયો આવ્યો, હૃદયનો ભેદ ના ભાગ્યો.
ન જોવાયું, ન બોલાયું, હૃદય આ ના ઉઘાડાયું !
પીધું તે, પાયું મેં, વિષ ! હવે કૂટું વૃથા શિર.
અહો ઉદાર ઓ વહાલી ! અહો ! સુકુમારી ! ઉર ફાટી-
ગયું તારું, રહ્યું મારું બની દારુણ ગોઝારું I
.
શરીર તારું, હૃદય મારું, કર્યું આ મેં જ ગોઝારું !
મળી ત્યારે મળી આમ ! કર્યો તેં ભસ્મવત્ કામ.
અહો ઉદાર ! ઓ વહાલી ! સતી તું શુદ્ધ ! ઓ શાણી !
હૃદય જ્યાં જોડ્યું ત્યાં જોડ્યું ! શરીર જ્યાં હોમ્યું ત્યાં હોમ્યું !
અહો ! રસધર્મ વરનારી ! અતિથિ-પતિ-યજ્ઞ યજનારી !
ન ભુલાતું તું ના ભૂલી ! વિવાહની વંચના ડૂલી !
હવે આ ભેખ મેં ધાર્યો, નવો રસધર્મ છે જાયો;
જૂઠા જગધર્મ દઉં તોડી કુમુદને કાજ, કર જોડી.
પ્રમાદી વાયુએ તોડ્યું કુમુદને સ્થાનથી મોડ્યું !
અતિથિશું ધર્મના બંધ અધર્મીએ કીધા બંધ !
અતિથિ જો કરે ત્યાગ, કીયો કોનો જ યજમાન ?
કુમુદિની મૂળથી ત્રૂટી, કૃતક જગ-ધર્મથી છૂટી;
હવે ગિરિરાજ પર આવ્યાં, સુધર્મી સાધુને ભાવ્યાં:
પ્રિયા! ત્યજ સર્વ ભયને તું, પરાપ્રીતિ-યજ્ઞ રચને તું,
