અતિ રમણીય ઓ વેલી ! ઉરે મુજ વાસના રેલી,
ધડકતું ઉર તુજ ભાળું, સમાવા ત્યાં જ લોભાઉં.
નથી અધિકાર જોવા જો, હૃદય ફળમાં જ લોભાવો;
કંઈ કંઈ લોભ સંસ્કાર સૂતા જાગો ! હવે જાઓ !
અહો લોભાવતી વેલી ! હતી તું મહાલવી સહેલી,
કલાપી હવે હું ઊડું પાસે, નમાવું ન બેસીને ડાળે.
પવન ! મર્યાદ ના તોડ, વીખેર ન વાળી આ સોડ.
ઝીણી મૃદુ ચુંદડી આ તું, ઉરાડ ન ! અંગ શરમાતું.
સુ-ગડ ઘટ પાટલીવાળી, નદી મૂળ છાતી જ્યમ ઝાડીઃ
પવન ! આ અહીંજ રહેવા દે, મદન ! તુજ બાણ સહેવા દે.
લતા કરમાઈ આ શોકે, મધુરતા ન મૂકતી તોયે.
કિરણ શશીનાં પ્રકટ એ કરે, ન જોવાનું હું જોતો અરે !
હું લોભી છું, હું લોભાતોઃ હું દુઃખી છું, હું દુઃખાતો:
હું ઝેરી છું, હું વિષ વાતો, પ્રિયા–ઉરમાં હું વિષ લ્હાતો
પ્રિયા ! મૂર્ચ્છા તું છોડી દે, શરમની ગાંઠ તોડી દે,
તું કાજે હું કરું શું ? કહે ! હૃદય પર શલ્ય શાને વહે ?
હવે આવ્યાં નવે દેશે, હવે ફરીએ નવે વેશે;
નથી સંસારની ભીતિ, ત્યજી સંસારની રીતિ.
સગાં સંસારનાં છોડ્યા, છૂટ્યાં તેઓથી તરછોડ્યા:
વિશુદ્ધ જ સાધુને પન્થા, ધરિયે આપણે કન્થા.
ગિરિવર રમ્ય પાવન આ: જગતમાં ના જડે એ સમાઃ
અહીં એકાન્ત ને શાન્ત વસીએ, વહાલી, રહી દાન્ત,
