જગાવી મેં ચિતા મારી, ઝુકાવ્યું ત્યાં બધું જાણી,
ચડે છે ખાક વંટોળે, હવે ફરિયાદ શાની છે ?
કરે છે શોર એ ભૂકી, “મને માશૂક માની લે !”
સુણે ના કોઈએ તેને, પછી ફરિયાદ શાની છે?
અહાહા! ઈશ્ક આલમનો હજારો રંગનો પ્યાલો,
જિગર આ એકરંગીને, અરે ! ફરિયાદ શાની છે?
જહાંની આ અને પેલી અહીં ત્યાંની નથી પરવા,
ન કો પૂછે, ન કો જાણે, પછી ફરિયાદ શાની છે?
મને જે થાય કે આજે હશે ના યાદ તે કાલે,
પછી કે અન્ય શું જાણે? દિલે ફરિયાદ શાની છે?
અહીં જે તાર તૂટ્યો તે કદી સંધાઈ ત્યાં જાશે,
“કદી”ની હોય શી આશા? અરે! ફરિયાદ શાની છે?
હજુ ફરિયાદ જારી છે, જિગરમાં મેં વધારી તે,
ખુશીથી આગ હું એવું, પછી ફરિયાદ શાની છે ?
ખુદાના તખ્તની પાસે જિગરની આહ પહોંચાડું,
મગર છે ગેબ ઝાલિમ એ, જિગર ! ફરિયાદ શાની છે?
અરેતે બાગમાં તું પર નઝર મેં ફક્ત કીધી' તી,
જિગરમાં આહ દીધી મેં ગુનેહગારી અમારી એ.
કરે સૌ તે અમે કીધું, ન જોયેલું જરા જોયું.
મગર એ આહને માટે ગુનેહગારી અમારી છે.
હતી ત્યાં ગુલછડી, દિલબર ! હતી તેની કળી ખીલી;
ઝુકી ચૂંટી કહ્યું, “લે જે,” ગુનેહગારી અમારી એ.
