આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
[ ૮૩ ]
અધજ્ઞાને આ જીવન ઘેલું થયું,
તેને સત્યપ્રભાથી દે તારી, પ્રભો !
મને ત્યાગી ગયા સહુ લોક લડી,
મારી આંખ રહી શતધાર રડી,
મને શાંતિ મળી નહીં એક ઘડી,
તો ય તું જ સમીપ છે મારી, પ્રભો !
મારા અંતરમાં તું જ બોલી રહ્યો,
તારા સ્પર્શથી ચેતન ખેલી રહ્યો;
તારી આશા હુંમાં તું વિલોલી રહ્યો,
જેવો તેવો લે તારો સ્વીકારી, પ્રભો !
મને બાંધતાં તું જ બંધાઈ ગયો,
મારે અંતર તું સપડાઈ ગયો;
હવે આખર તો ઓળખાઈ ગયો,
મારી મુક્તિ વિના નહીં તારી, પ્રભો !
મારી આંખથી મેઘ રહ્યા વરસી,
મારાં વ્યોમ રહ્યાં હવે સ્વચ્છ લસી;
રહ્યું ના કશું લેવું રડી કે હસી,
હવે તું કે ન હું કો ભિખારી, ખભો !
શુભ જ્ઞાને આ અંતર પુખ્ત થયું,
તેને તારી દયાથી દે તારી, પ્રભો!
તારા જાપથી જીવન મુક્ત થયું,
તેને ધારી તુંમાં લે ઉગારી, પ્રભો !
