ઉત્તમતા, કે પ્રામાણિકતાને તે ઓળખતો ન હતો. કાફૂરના હાથમાં બન્ને સારાં હથીઆર હતાં.
કાફૂરે દીવાની બત્તીને જાગતી કરી અને વાત આરંભી કે “બિરાધરો ! કાલે જે કામ કરવાના છે તેની યાદી બહુ લાંબી જણાય છે ? બાદશાહનો હુકમ બધાં સોએ કામ કાલેજ પૂરાં કરવાનો છે.”
“એમાં શી ફીકર છે " કામ ચલાવનારે કહ્યું “બધાંને એક સામટાંજ કાઢી નાખીશું. જે પંચને બેસાડવાના છે તેમને કેમ સમજાવવા તે તો મને આવડે છે, જેમ કામ ઘણાં તેમ આપણે કામ ઓછું.”
“તમે બધાંનાં માથા ઉડાવી દેવાનો હુકમ કરી દો” લશ્કરી સીપાઈ બોલી ઉઠ્યો “એટલે પછી તમારે શી ફિકર છે ? કોઈ પ્રકારની કાળજી રાખશો નહિ.”
કાફૂરે કહ્યું “ભાઈ ! કાલે તમે સાવધાન રહો તો સારું”—પણ આટલું સાંભળતાં જ પેલા લશ્કરી અમલદારનું લોહી તપી ગયું “શું હું દાદુડીઓ છું !” કહી તેણે પોતાની તરવાર ઉપર હાથ નાખ્યો, અને શહેરના હીમાયતી પેલા કામ ચલાવનારે વચમાં પડી જેમ તેમ સમાધાન કર્યું, કાજી અને સેનાપતિ સલામઆલેકુમ કરી પાછા શાન્ત થયા, અને સેનાપતિ સર્વ વાત સમજી લેઈ પોતાના મુકામ તરફ જવા નીકળ્યો. કાજીના મકાનની બહાર, ઘોડો આવી પહોંચે ત્યાં સુધી આ દારૂડીયો આમ તેમ ટહેલતો હતો તેવામાં એક ખૂણામાં લપાઈ રહેલા કોઈ અજાણ્યા માણસે આવી સલામ કરીને તેને કહ્યું “આખા હિંદમાં શાહબુદ્દીન મહમૂદથી બીજે દરજજો આપ વિના વિના કોઈ નથી.”
“અહો ! ખરી વાત છે;–પણ પોતાના ગુણ પ્રમાણે સર્વની ક્યાં કદર છે ? ”
“આપનો પગાર પણ આપણા કામ અને દરજ્જાને યોગ્ય નથી.”
“બેશક, એમજ છે; પણ ત્યારે તેનું શું કામ છે ?”
“મારી પાસે અત્યારે તે એક હજાર સોના મહોર છે, જે તમે મને એક વાત માગી આપો તો તે તમને આપી દઉં”
“ભાગ,–તને કોઈ લુચ્ચાએ હેરાન કર્યો હશે, તેને ઉડાવી દેવો છે, એજ કે કાંઈ બીજું છે ?”
