“તમારી પાસે હું કોઈને માફી અપાવવા આવ્યો નથી, મારે તો એક જીવને માત્ર એક દિવસ જ વધારે જીવવા દો એટલું માગવાનું છે.”
“પણ આવતી કાલે સોની સંખ્યા નક્કી થયેલી છે, તેમાં મારાથી ફેરફાર થઈ શકે એમ નથી.”
“ફેરફાર કે કમી જાસ્તી કરવાનું પણ હું માગતો નથી. શાન્ત થઈ સાંભળો. તમારી યાદીમાં એક નિરપરાધી અબલાનું નામ છે, એનું યૌવન, એનું નિર્દોષપણું. તમને પણ એના ઉપર શિક્ષાનો હુકમ કરતાં દયા ઉપજાવશે. એવી કુલીન અબલાને આવતી કાલે હજારો લોકો ભેગા મળશે ત્યાં ઉભી કરવી એ તેની લાજ લૂટવા જેવું છે.”
“તારું કહેવું યોગ્ય છે ” પરદેશીની આંખ ઉપરથી પોતાની આંખને દૂર ખેંચી લેવાનો વ્યર્થ પ્રયત્ન કરતા કાજીએ કહ્યું “પણ મને જે હુકમ છે. તેમાં કોઈ ફેરફાર થઈ શકે તેમ નથી.”
“ગરદન મારવાની સંખ્યામાં ફેરફાર થાય એમ નથી, તો હું એ અબલાને બદલે બીજું મણસ તમને આપું, પછી કાંઈ છે ? એ માણસ આપું કે જે તમને અને તમારા બાદશાહને ઉડાવી દેનાર મોહોટા કાવતરાની બધી હકીકત કહી શકે, એ જે કહેશે તેની સાથે સરખાવતાં તમારા નવ્વાણુએ ગુનેગારનાં માથાંની કીમત કાંઈજ નથી.”
“એમ હોય તો વાત જુદી છે. એટલું જ તું કરી શકે તો એ સ્ત્રીની તપાસ એક દિવસ મુલતવી રાખીશું. એને બદલે કોણ આવે છે તેનું નામ દે.”
“તમારી સામે જ તે ઉભેલ છે.”
“તુંજ ! ને તુંજ અત્યારે, એકલો, આવી દરખાસ્ત કરવા આવ્યો છે ! રે બેવકૂફ ! તું ઠીક સપડાયો છે. હવે તને હું જવા દેનાર નથી, એકને બદલે બન્નેને હું હવે ભોગ લેઇશ.”
“એમ પણ તમે કરી શકશો, પરંતુ મારું મોં ઉઘડે નહિ ત્યાં સુધી મારી ગરદનની કશી કીમત નથી, માટે શાન્ત થાઓ, ચૂપ બેસો, હું આજ્ઞા કરું છું કે બેસો.” આટલું કહેતાની સાથે જ કાજી સ્તબ્ધ થઈ ગયો, અને ગાદી ઉપરથી ઉભો થયો હવે ત્યાંજ પાછો બેશી ગયો.
