“પણ રજપૂત છે, તપાસ થશે.”
“તું પણ બેવકુફ જણાય છે. જમના નદી શું એટલી પણ ગહન નથી, અથવા પૃથ્વી એટલી પણ ઉંડી નથી કે એક લાશ છુપાવી નહિ શકે? આપણા મારા કાબેલ છે, ફૂટે તેવા નથી, ને મારૂં તો નામ કોણ દેનાર છે ? આજ રાતેજ બંદોબસ્ત કરો. ચોર લોકોએ મારી નાખ્યો—સમજ્યો કે નહિ? પાસે કાંઈ હોય તે લઈ લેજો એટલે એ વાત સાચી ઠરશે, ત્રણ માણસો લેઈને જા.”
નોકર તો ડોકું ધૂણાવતો “જો હુકમ” કહીને ચાલતો થયો.
દીલ્હી શહેરમાં તે દિવસે ગાડીઓ હાલના જેવી મળતી નહિ; તેમ જ્યાં હાલ ચાંદની ચોકની લજજત ખીલી રહી છે તેવા રસ્તામાં એ રાતને વખતે જવું ભય ભરેલું ગણાતું. રમાએ જે ગાડી રાખી હતી તે ન જડવાથી રમા તથા એની દાસી વિચારમાં પડી ગયાં. લાલાએ પોતાની ગાડી આપવા કહ્યું, પણ રમાએ તેને કોણ જાણે શા અવર્ણ્ય કારણથી તિરસ્કાર કર્યો. લાલો નિરાશ થઈ વિચારમાં ચાલ્યો જતો હતો, તેવામાં દાસીએ ઉભો રાખ્યો, અને પોતાની બાઈનો મિજાજ ઠીક નથી કહી, આખરે રમાને જેમ તેમ સમજાવી ગાડી લીધી. લાલો એકલોજ ઉભો રહ્યો. તે જ વખતે ગુલાબસિંહની ગેબી સૂચનાનું એના મનમાં સ્મરણ થઈ આવ્યું. કોઈનો સંગાત કરવા માટે આસપાસ જોવા લાગ્યો, પણ કોઈ જાણીતું માણસ નજરે પડ્યું નહિ. એવામાં રામલાલનો અવાજ સાંભળી એ તેની તરફ ગયો, તો તે એનેજ શોધતો હતો, "ચાલ આપણે હમીરની ગાડીમાં સાથે ઘેર જઈશું,” રામલાલે કહ્યું.
"ભાઈ તેં મને શી રીતે શોધી કાઢ્યો ? તારો બહુ ઉપકાર થયો.”
"મને ગુલાબસિંહ રસ્તામાં મળ્યો. તેણે કહ્યું કે તમારો મિત્ર દરવાજા આગળ ઉભો છે, તેને એકલો ઘેર ન જવા દેશો. દીલ્હી શહેરના રસ્તા ભય ભરેલા કહેવાય છે. એ વાત થતી હતી તેવામાં હમીર મળ્યો. તેને મેં કહ્યું– પણ આ હમીર આવ્યા; ચાલો.”
હમીરના આવી પહોંચવાથી વિશેષ ખુલાસો થઈ શક્યો નહિ, પણ જેવો લાલો ગાડીમાં બેઠો તેવાજ એણે ચાર માણસને પોતાના તરફ ધારીને જોતાં દીઠા.
